သုံးပင်လိမ်တဲ့ ည အပိုင်း(၁၂)

<Unicode>


သုံးပင်လိမ်တဲ့ ည
အပိုင်း - ၁၂

#Credit;C.K.O

မီးနဲ့ လေ

နောက်နေ့တွေမှာ ကိုမင်းမင်းတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ကပ်လာသည်။ပေါ်တင်နီးပါးလောက်ကို သ၀န်တိုမှုတွေပြလာသည်။ ကျွန်တော် ကျေနပ်မိသလို တစ်ခါတစ်လေ စိတ်လည်းမကောင်းမိပါ။ သူအပြစ်နဲ့ သူမို့သူသိပ်တော့လည်း ကျနွ်တော့်အား ပေါ်တင်မပြောရဲပါ။
ခုချိန်မှာ သူက အဖော်မဲ့နေပြီလေ။ အားလုံးက သူအ ကျင့် ကိုသိသဖြင့် ဝိုင်းရှောင်နေသလို သူနဲ့ အနီးစပ်ဆုံး ကပ္ပလီကလည်း ကျွန်တော့်နားကပ်နေသည်။ သူ့ကောင် မလေးကလည်း သူ့ကိုခွာပြီလေ။ လူဆိုတာ ကံဆိုးတော့လည်း အာလုံးက တပြိုင်တည်းလိုလိုပင်။ ကျေနပ်ပေ မယ့် စိတ်တော့မကောင်း။
ကိုကျော်စိုးကို ကိုရော အဘိုးကိုပါ သူကြောက်သဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ပေါ်တင်အတင်း အဓမ္မ လာမကပ်ရဲတာ လည်းပါမည်။ သူ့ကပစ်သွားတဲ့လူလေ ခုမှ လွတ်တဲ့ ငါးက ကြီးချင်လို့ ဘယ်ရပါ့မလဲ။ သူဝင်ချင်တိုင်း၀င် ထွက်ချင်တိုင်းထွက်ရအောင် လမ်းဘေးက ဇရပ်လည်းမဟုတ်တော့ဘူးလေ။ သူတော်တော် စိတ်ဆင်းရဲ အထီးကျန်တာကို တွေ့နေရတော့လည်း ကိုယ်ချင်းစာ သနားမိတာတော့ အမှန်ပင်။
ဒါပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ထိန်းကာ နေခဲ့မိတော့သည်။ ခုဆို ကပ္ပလီလည်း မူးပြီးလာ ရစ်ကတည်းက အဘိုး နဲ့ ထိပ်တိုက် တွေ့သလို နေ့ခင်းဘက် ကိုကျော်စိုးကြီးက လည်း အိမ်ကို ခုတလော ခဏ ခဏ ရေလာချိုးလိုက် သူ့မိန်းမ မီးဖွားစရိတ်ရအောင် ငွေပိုရှာသည့်အနေဖြင့် အပြင်အလုပ်တွေ ထွက်လုပ်သည့်အနေဖြင့် ခြံထဲ နေ့စားလာလုပ်လိုက်နှင့်မို့ ကျွန်တော့်နား ကပ်နေသလိုဖြစ် နေသည်။ ဒါကြောင့် ဒင်းတို့ နှစ်ယောက် ကျနွ်တော့်အနား မကပ်နိုင်ဖြစ်နေသည်။

တစ်ခါတလေ ကိုယ့်ဘ၀ကိုယ်စိတ်နာမိသည်။ ဘာဖြစ်လို့ သည်လိုဘ၀မျိုးရောက်ပြီး သာယာမိတာလဲ။ ကိုမင်းမင်းကလည်း ကပ္ပလီ ကျနွ်တော့်နားကပ်လို့ မရတော့တာကို သိသွားသဖြင့် ကျနွ်တော့်အား မထိတထိ လာစ လာကပ်သည်။ အလုပ်ချိန်တွင်းက မသိသာပေမယ့် အလုပ်အားရက်တွေဆို သူတို့ကို ပတ်ရှောင် နေရသည်က
အလုပ်တစ်လုပ်။ သည်လိုနဲ့ အထီးကျန်မှု၊ မာနတရား၊ သိက္ခာ ရှိစုမဲ့စုလေးကိုထိန်း။ လူမသိအောင်နေ။ ၀မ်းနည်းအားငယ်မှုများ ကို ထိန်းသိမ်းကာ တစ်ကိုယ်တည်း ညနေဘက်ဆို ခြံထမှာမနေဘဲ ခြံတံခါး၀ကားလမ်းဘေး အုတ်ခုံနား ထိုင်နေကာ ကိုမင်းမင်းနဲ့ ကပ္ပလီ တို့ကို တိမ်းရှောင်ရင်း ညနေတိုင်း ချောင်းကမ်းနားက ရေလယ် ဘုရားဆီ ဒါမှ မဟုတ် ဟိုဘက် တောတန်းတောင် ကုန်းနားက ရွာတွေဆီကို တစ်ယောက်တည်းလေလွင့်မိသလို။

Waiter ထဲက နည်းနည်းပွင့်သလို ဖြစ်ကာ ပျော်ပျော်နေတတ်သော ကိုအောင်ငြိမ်းနဲ့ အဖော်စပ်မိသလိုလျှောက် လည်ဖြစ်သည်။ ညဘက် တရုတ်ကားတွေကို အိမ်မကြီးမှ ကြည့်ကာ တစ်နေ့တာ တစ်ညတာကို
ကုန်ဆုံးမိသလို တစ်ခါတစ်လေ အစားအသောက်လုပ် စားကာ ခြံခေါင်းရင်း နှစ်ခြံကျော်က ပန်းစိုက်ရောင်းသော ကရင် အဖွား အမိုးဆီသို့ သွားလည်အစား အသောက်လုပ် စားခြင်းဖြင့် အသည်းကွဲ အထီးကျန် အားငယ်မှုကို ကုစားရတော့သည်။ ဒါပေမယ့်လည်း လိုနေတာကတော့ ညအိပ်တိုင်း ကိုယ့်ကိုယ် ကြင်နာမှု ယုယမှုတွေနဲ့ ချစ်နေမယ့် အဖော်တစ် ယောက်ကတော့ တစ်ခါတစ်လေလိုနေသလိုပဲ။ အသက်ကငယ်။ သွေးကဆူမို့လား။ စားဖူးတဲ့ ကလေးငတ် တာလား ၀ဠ်ကြွေးပဲ မကုန်နိုင်သေးလို့လား။ မရင့်ကြက်သေးတာပဲလားတော့မသိ။ တတ်နိုင်သလောက်တော့ ထိန်းနေရသည်။ ခက်ခဲပေမယ့် မတတ်နိုင်။ ကိုမင်းမင်းကို သနားပြီး ပြန်လက်မခံချင်သလို။ ကပ္ပလီနဲ့လည်း ထပ်မဖြစ်ချင်တော့ ပေ။
ကိုကျော်စိုးကတော့ အိမ်ထောင်သည်လေ ငရဲကြီးမှာကြောက်တယ်။
ကျွန်တော်အစက ဘယ်ယောက်ျားလေးနဲ့မှ လိင်ကိစ္စမပတ်သက်ခဲ့ပေမယ့် ။ ကိုမင်းမင်းတစ်ယောက်နဲ့
မထိန်းနိုင်ပတ်သက်ခဲ့မိတာ ခု ကပ္ပလီကပါ တမ်းလန်းစွဲ လာလုပ်နေ သဖြင့် ခြံထဲကလူတွေ ရိပ်မိမှာလည်း
ကြောက်ရသည်။ သူတို့နဲ့ ပတ်သက်ပြီးမှ အခြားတောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ရုပ်ရည်ချောမောတဲ့ waiter အစ်ကိုချောချော တွေကရော၊ ကျွန်တော့်ထက် အသက်နည်းနည်းငယ်ကာ ခပ်ထွားထွား water လေးတွေကပါ တစ်ခါ တစ်လေ ကျွန်တော့်ကို ရိသဲ့သဲ့လုပ်တယ်လို့ထင်မိသည်။ အရင်လို မတော်တဆ စတာ ဖက်တာမဟုတ် အတင်းလာဖက် လာ စသလိုဖြစ်နေသည်။ ဟိုနှစ်ကောင်နဲ့ ပြတ်ခါနီး အရမ်းခင်မင် ရင်းနှီးမိသော ကိုအောင်ငြိမ်းကို waiter တွေ ခုတလော ရိသဲ့သဲ့လုပ်တာ မေးကြည့်တော့-
“ ယောက်ျားတွေက သည်လိုပါပဲအေ။ နင်ကလည်း မိန်းကလေးချော ချောသလို လက်ချောင်းလေးတွေကအစ သွယ်သွယ်လှလှ အသားကလည်းဖြူဖြူ၀င်း၀င်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကလည်း မိန်းကလေးလိုဖြစ်မနေပေမယ့် အချိုးအစားက မိန်းကလေးလည်းကြိုက်
ယောက်ျားလေးလဲကြိုက် တယ်။ ငါကတော့ မင်းကို ညီလေးလိုပဲခင်တာနော်။ အားလည်းကျတယ်
ဟိဟိ…။ ဘာမှ မပူနဲ့ တင်အောင်မြင့်ဆို တဲ့ ဖော်ရင်နာ လူဖြူနဲ့ တူတဲ့လူ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဖြူ
နှာခေါင်းချွန်ချနွ်ထူထူနဲ့ ဗလနည်းနည်းတောင့်တဲ့ လီးကြီးတဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ ထက်မောင် ဆိုတဲ့ အသားညိုညို အရပ်သိပ်မြင့်ဘူး ဗလတောင့်တောင့်။ အတောင့်ဆင့်လေး နှစ် ယောက်ကပဲ နင့်ကို အရမ်းစိတ် ၀င်စားနေတာပါ။ ဒါကလည်း ဟိုအကောင် ကပ္ပလီ နဲ့ မင်းမင်းလက်ချက် ဖြစ်မယ်။ ငါကတော့ မပွင့်တပွင့်ပေါ့။ သူတို့က နှာအရမ်းသန်တော့ မိန်းကလေးတွေ မစရတော့ အားယားပြီး နင့်ကို စတာနေမှာပါ။ ငါ ကြည့်ရှင်းလိုက်မယ်။ နင် ကတော့ ယောက်ျားလေးလိုပဲနေတော့ မသိတော့ သူတို့အစက မစရဲဘူးလေ။ ခု ဟိုနှစ်ကောင်က ပါစပ်ဖွာပြီး လိုက်စတော့ သူတို့ လည်း ရဲလာတာပေါ့။ငါက နင့်ကို အစက မရိပ်မိဘူး။ မင်းမင်းနဲ့ နည်းနည်းရောနေတာကြာမှ သူတို့ စကားအရ ရိပ်မိတာ။ ငါအဖော်ရတာပေါ့… ဘာမှမပူနဲ့ ငါတစ်ယောက်လုံး ရှိတယ် တင်အောင်မြင့်ကော ထက်မောင်ပါ နှစ်ယောက်လုံး နှာသန်တော့ နင့်ကို စမ်းချင်တာနေမှာပေါ့။ ငါလည်း နည်းနည်းတော့ခြောက်တယ်လေ ဒါပေမယ့် ငါ့ကို ဆိုသူတို့ကလန့်တယ်
ငါက သူတို့ကို မထင်ရင် မထင်သလို တက်ညှောင့်တယ်။ လီးတွေကို ဆောင့်ဆက်ဆွဲတာလေ။ နင်က
ခပ်အေးအေး နေတော့ ဖက်လို့ရမလား စလို့ရမလား အကြောထရင်း လက်တည့်စမ်းတာပေါ့ နင့်ကို မရိပ် မိပါဘူး။ လာစမ်းတာနေမှာပေါ့။ ငါ့လို ပြန်ပြီးလုပ်ပစ်လိုက်။ ခေါင်းထဲ မထည့်နဲ့။”
“ အား…. မလုပ်ရဲပါဘူး…”
“ဒီလိုဆို …. ငါ့ကိုပြော… နင့်ကို ဘယ်သူမှ မထိစေရဘူး… စောက်ကောင်တွေက အကျောကိုတင်းတယ်”
ကိုအောင်ငြိမ်းက တစ်ခါတစ်လေ မိန်းမလိုမိန်းမရပြောတတ်သလို။ လက်ရဲ ဇက်ရဲရှိသည်။ သူက ပင်မ အိမ်ရဲ့ မိန်းမထိန်းလိုဖြစ်နေတော့ အားလုံးက သူ့ကိုတော့ ရှိန်သည်။ ကျွန်တော့်ကိုတော့ ညီလေးတစ်ယောက်လို ခင်သည်။ အဲဒါကလည်း ကျနွ်တော်က သူ့ကို
အခြားသူတွေလို လိုတစ်မျိုး မလိုတစ်မျိုးမလုပ်ဘဲ သူလိုအပ်တာ ကူညီတယ်။ ကျွန်တော် အထီးကျန်တဲ့အချိန် သူ့ကို အဖော်လုပ်ကာ သူ့စိတ်ကြိုက် မုန့်လုပ်စားတာ။ အိမ်လည်တာ တရုတ်ကား ကိုရီးယားကား အတူတူကြည့်ရာ ကနေ ခင်မင်ရင်းနှီးကာ ။ စျေးအတူတူသွား။ သူကြိုက်တဲ့ အလှကုန်ပစ္စည်းတွေ၀ယ်ပေး။ သူပြောတဲ့ အလှကုန်ပစ္စည်း fore man တွေ အတူတူ သုံး။
ပိုက်ဆံချေးလိုက်၊ ပြန်ဆပ်လိုက်။ မုန့်၀ယ်စားလိုက်ဖြင့် သူငယ်ချင်း လိုဖြစ်ကာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဆိုဆက်ဆံမိကြသည်။ ဒါပေမယ့် သူက ကျနွ်တော် ဖင်ခံတာကိုတော့ မသိခဲ့ပါ။
သူလည်း ဖင်ခံတဲ့လူတော့မဟုတ်။ ယောက်ျားလေးချင်း တော့ နည်းနည်းစိတ်ဝင်စားကာ အကုန်သိသလို
မထင်ရင်မထင်သလို သူ့ ကိုစတဲ့သူကို အပေါ်တက်ခွ ညှောက်တတ်သောကြောင့် Waiter ဆောင်က
watier တွေ အကုန်ကြောက်ကြသည်။ သူ့ကိုယ်လုံးကကြီး သလို အရပ်ကတော့ 5 ပေ 7 လောက်ရှိသည်။
သူကတော့ ပငွ့်ပငွ့်လင်းလင်းပြောသည်။ ယောက်ျားချင်းစိတ်၀င်စားပေမယ့် အားလုံးနဲ့တော့ မဖြစ် ကပ္ပလီတို့နဲ့ တစ်ရက်တည်း အလုပ်၀င်တဲ့ အရပ်ပုပု ကရင်လေးကိုတော့ သူခင်သည် ချစ်သည်။ ဂွင်းထုတာ သင်ပေးသည်လို့တော့ ပြောဖူးသည်။ သည့်ထက် ပိုပြီး ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ကြောင်း။ မိန်းမထိန်းလုပ်နေရသဖြင့် တစ်ခါတစ်လေ မိန်းမ ပုံ စံ မျိုးဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် အားလုံးက သူ့ကို ခင်ကြ ကြောက်ကြသည်။ ပါးစပ်ရော လက်ပါ။
ကျွန်တော်ကသာ သူ့လောက် မိန်းမပုံစံမပေါက်ပဲ ခံနေရတာ သူသာသိခဲ့ရင်…။

အခုတလော ကိုအောင်ငြိမ်းလည်း မြိုက သူဌေးကအလုပ် ခေါ်ခိုင်းတတ်သဖြင့် ခြံထဲကို ပြန်လာတာ နည်းနေသည်။ကျွန်တော် ပျင်းနေသဖြင့် တစ်ကိုယ်တော် လေလွင့်နေမိသည်။ စိတ်တွေကလည်း ဖောက်ပြန်ချင်တဲ့ ဘက်ကို ပြန်ရောက်လာမိသည်။ သီတင်းကျွတ်ခါနီး တစ်ရက်အလို မိုးလည်း ကုန်ခါနီးနေသဖြင့် သိပ်မရွာတော့ လဆန်းရက်ဖြစ်သဖြင့် လကလည်း သာသည်။
ကျွန်တော် ပျင်းသဖြင့် ကမ်းနားဘက် ရေလယ်ဘုရားကိုသွားရန် ဆုံးဖြတ်ကာ ခြံရှေ့ကားလမ်းမဘက်မှ
ဘုရား ဘက်သွားသော ကားကိုစောင့်နေမိသည်။
ကျွန်တော့် အနောက်ဘက်က ရေမွှေးအနံ့နဲ့ လူတစ်ယောက်လျှောက်လာသည်ကိုတော့ အနံ့ရသလိုသိနေ မိ သည်။
“ညီလေး… ဘယ်သွားမလို့လဲ .တစ်ယောက်တည်းလား”
ကျွန်တော်လှည့်ကြည့်မိတော့ အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည် ဗလတောင့်တောင့်တင်းတင်း စတိုင်ဘောင်း ဘီအနက်၊ အင်္ကျီကြက်သွေးရောင် အကွက်လက်ရှည်ကို သေသေသပ် သပ်၀တ်ကာ ကျွန်တော့်နောက်မှ ကျွန်တော့်အား သေချာကြည့်ပြီး ကပ်လာသော လူတစ်ယောက်ကို လရောင်အောက်တွင် မော့ကြည့်မိသည်။
ဘယ်သူပါလိမ့်……
“ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့….. ရေလယ် ဘုရားဘက် ကမ်းနားကိုသွားမလို့….. အစ်ကိုက….”
သူက ကျနွ်တော်မေးတာကို မဖြေဘဲ ကျနွ်တော့် ပခုံးပေါ်လက်တင်ကာ ကျနွ်တော့်အား ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
“ဟာ…”
အနီးကပ် ကားမီးယောင်နဲ့ လရောင်အောက်မှာ သေချာကြည့်မိတော့ အိုး…. ကိုကျော်စိုးပါလား…ရုပ်ရှင်မင်းသားလိုလို… မော်ဒယ်လိုလို…. သေချာ ကျကျနန ၀တ်စားထားရုံမ က မွှေးကြိုင်လန်းဆန်းနေသည်။ ခါတိုင်းမြင်နေကျ ပုဆိုးတိုတို စုတ်တီးစုပ်ပြတ် ဂျစ်ကန်ကန် မိုက် ကန်းကန်းပုံမဟုတ်ဘဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခန့်ခန့်ထည်ထည်နဲ့ စတိုင်ကျနေသည်။ နေခ့င်းဘက် သည်လိုပုံစံမျိုး အရပ်အမောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးအစား ဆို
နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက် လို့ ထင်မိမည်။ ခုတော့ ကျနွ်တော် စွဲလန်းသော ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင်ပြုံးပြတာကို မြင် လိုက် သလို မေးစေ့နှစ်ခွ လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်း မွေးရေးရေးထောင်ထောင်လေးများကို ပါမြင်လိုက်ရသဖြင့်…..
“ဟာ…. ကို….ကို…. ကျော်…စိုးကြီး…”
..............
အချစ်စစ်လား ၀င်ခဲ့လေ

ကိုကျော်စိုးရဲ့ မျက်နှာက အပြုံးတေကွ ညဘက် လရောင်အောက် ကားမီးအထိုး လင်းလက်တောက်ပါနေ သည်။
“ လာလေ… အတူတူ သွားမယ်…”
ကျွန်တော် ဘာမျှ ပြန်မပြောနိုင်ခင်မှာပင် သူက ကျနွ်တော့်လက်ကိုဆွဲကာ ကျွန်တော်တို့ရှေ့ လာရပ်သော
Bus ကားပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ပါတော့သည်။ ကားခကိုလည်း သူပဲ ရှင်းလုကိ သ် ည်။ ကားကလည်း ကျွန်တော်တို့ အပေါ်ရောက်တာနဲ့ဆက်လက်မောင်းထွက်လာ ခဲ့တော့သည်။ ညပိုင်းဖြစ်သဖြင့် ကားပေါ်တွင်လူရှင်းပေမယ့် ကား driver နောက်က ထိုင်ခုံတစ်ခုသာ လွတ်သည်။
နှစ်ယောကသား သူထုင်ပါ ငါထိုင်ပါနှင့် နောက်ဆုံး ကိုကျော်စိုးက စိတ်မရှည်တော့ဘဲ သူ၀င်ထိုင်လိုက်ကာ
ကျွန်တော့်အား သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲထိုင်ဖို့ ဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့ သည်။ ကားကလည်း အကွေ့ သူကအဆွဲ လူက သူ့ပေါင်ပေါ် ထိုင်လျက်ကျသွားသည်။
“ အို..”
သူက ဘာကိုမျှ ဂရုမစိုက်တော့ ကျနွ်တော့်အား သူ့ပေါင်ပေါ်ဆတွဲ င်ထိုင်စေပြီး ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။
ကျွန်တော့်မှာသာ မျက်နှာတွေပူကာ ရှက်ပြီး ရုန်းနေသည်။
“ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ငြိမ် ငြိမ်နေကွာ …. ထိုင်ခုံမရှိလို့ ပေါင်ပေါ် တင်ပီး ပေးထိုင်ထားတာကို ….”

ပြောပြောဆိုဆို သူက ပိုပြီး ဖက်လိုက်သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံး လေးမှာ သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် ပျောက်မတတ်ဖြစ် သွားသည်။ကျွန်တော့် ပါးနဲ့ သူ့နှာခေါင်းကလည်း မိတ်ဆက်ဖို့ သိပ်မလိုတော့ဖြစ်နေသည်။ သူ့ ရဲ့ စတိုင်ကျလှပါနေတဲ့ ၀တ်စားဆင်ယင်မှုတွေ အပြုအမူတွေက ထူး ဆန်း အံ့သြဖွယ်ကောင်းနေသလို ရဲတင်းသွက်လက်တဲ့ အထိအတွေ့ တွေက ရင်ခုန်မြန်စေ သည်။ ကားလှုပ်တိုင်း ဘရိတ်အုပ်တိုင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းသလိုဖြစ်နေသလို သူ့ပေါင်ကြားက ညီဘွားကြီးကလည်း သိသိသာသာ ကျွန်တော့်ခရေလေးအား အ၀တ်အစားတွေခံနေသည့်ကြားမှ လာထောင့်နေသဖြင့်လူ တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းနဲ့ နေရသည်မှာ မလုံမလဲ ဖြစ်ကာ အရသာတစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။

တစ်လမ်းလုံး ကိုယ့်အသက်ရှူသံတွေမြန်သလို ကိုကျော်စိုးရဲ့ နှာခေါင်းမှ လေပူများ အသက်ရှူသံများကလည်း အတိုင်သား ထိတွေ့ခံစားနေရ ကြားနေရသည်။ စိတ်ထဲ ပျော်သလို ရှက်သလို ခံစားမှုများနဲ့ bus ကားပေါ်မှာ လူလစ်ရင် ကားဘရိတ် အုပ်ရင် ကိုကျော်စိုး လူလည်ကြီးရဲ့ နှာခေါင်းကြီးက ကျွန်တော့်ပါးပြင်ပေါ် ဖိဖိလာတော့ သည်။ သူတော်တော် ဆိုးလာပါလား လူတစ်ကိုယ်လုံးလဲ အရိုးတွေကျိုးတော့မယ် ဖက်ထားတာ လဲမှာစိုးလို့ဆိုပြီး။
တော်သေးတာပေါ့ အခြားလူတွေက သူ့အာရုံနဲ့သူမို့ ကျနွ်တော်တို့ကို စိတ်မ၀င်စား သလို ယောက်ျားလေးနှစ် ယောက် ခုံတစ်လုံးပေါ် တွင် တစ်ယောက်ပေါ်တစ်ယောက် ထပ်ထိုင်တာကိုလဲ အထူးအဆန်းလို မကြည့်ပါ။
ဒီလိုနဲ့ ကားက ဂိတ်ဆုံးတော့မှ သူက ကျွန်တော့်ပခုံးကိုဖက်ကာ ကမ်းနားဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
ကမ်းနားတွင် တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး စကားမဆိုမိဘဲ သန့်ရှင်းသော လေကို ရှူရှိုက် လိုက် ချောင်းရေပြင် နဲ့ တစ်ဖက် ကမ်းရှုခင်းကို ကြည့်လိုက်ငေးလိုက်ဖြင့် စိတ် လွတ်ကိုယ်လွတ် ကမ်းစပ်တွင်အနားယူနေမိသည်။ မိုးချုပ်ပေမယ့် မီးရောင်တွေဖြင့်ချောင်းက တစ်မျိုးလှနေသလို ရေလယ်ဘုရားကိုလည်း မီးရောင်စုံများကြားမှ ဖူးမြင်ရသည်။
အတော်ကြာမှ---

“ ညီ….. ဟိုနားက အအေးဆိုင်မှာ တစ်ခုခုစားသောက်ပြီး ပြန်မယ်လေ…. ’’
“ ဟုတ်”

ညဘက် လရောင်က ချောင်းတစ်ခုလုံး ရှိရေပြင်နဲ့ အခြားတစ်ဖက်ကမ်းကို လင်း လက်သော အရောင်ဖြင့်
လွှမ်းခြုံထားပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ရှိရာ ကမ်းနားကိုတော့ ဓာတ်မီးတိုင်များကြောင့် မထိုးဖောက်နိုင်ပါ။
အေးဆေး ငြိမ်သက်ကာ သပ်ရပ်လှသော ချောင်းကမ်းနားရှိ အအေးဆိုင် တစ်ခုတွင်ထိုင်ကာ အအေးနဲ့
လက်ဖက် သုတ်စားရင်း စကားပြောဖြစ်ကြသည်။

“ ကိုကျော်စိုးကြီး… သည်နေ့ လူတောင်မှားတယ် ရုပ်ရှင်မင်းသားကျနေတာပဲ ၀တ်စားထားတာ သန့်ပြန့်
ချောမောနေတာပဲ… ဘာတွေ ဖြစ်လို့လဲ”
“သြော…ဒီလိုပါပဲ ဟင်း…. ဟင်း… မိန်းမ မရှိတုန်း လူပျိုလုပ်ရတာပေါ့… ညီလေးလောက်မချောပါဘူး…”
“အံမယ်…. မိန်းမက ဘယသွားလို့တုန်း….”
“ ဗိုက်ကြီးနေတော့ ညဘက် ညတာ ငါက ပြန်တာနောက်ကျတယ်လေ… သူက ထမင်းမစားပဲ စောင့်နေ တတ် တယ် တစ်ခါတစ်လေ…. မီးတွေဘာတွေပျ့က်တော့ တစ်ယောက်တည်း တစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့ သူ့အဖေအိမ် ကို ပြန်ပို့ထားတယ်လေ…”
“ သြော…မွေးတော့မယ် ပေါ့. ဒါကြောင့် လူပျိုလုပ်နေတာပေါ့…. ပြန်လာရင် တိုင်ပြောမယ်…ဟိ…ဟိ.ဒါနဲ့… အစ်ကို့ မိန်းမက အစ်ကို့ကို တော်တော်ချစ်ပုံ ရတယ် နော် ”
“ အဟိ…. အင်း…. နာချင်လို့နေမှာပေါ့...”
“…. ဗျာ…..”
“ မဗျာနဲ့ ….ဘာမှမသိဘူး..”
သူ့ အကြည့်တေကွ ရွှန်းလဲ့ ၀င်းပနေသလို ကျနွ်တော့်အား စိုက်စိုက်ကြည့်နေသဖြင့် ကျွန်တော်ရင်တွေခုန်ကာ အကြည့်လွှဲနေရသည်။ ရှက်ရှက်နဲ့ အသုတ်ပန်းကန်ထဲဇွန်းယူခပ်စားခိုက် သူ့ လက်နဲ့ဆုံကာ သူ့ လက်နဲ့ ထိမိ လိုက် ဇွန်းမှားဆွဲလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့်အား သူသဘောကျနေသည်။ တစ်ချိန် ငရုတ်သီးတောင့်အား မှားပီးဝါးမိတော့..
“ ….အား…”
သူလည်း မနေသာတော့ပဲ အအေးပုလင်းအား ကျွန်တော့်အားထိုးပေးရင်း….
“ငရုတ်သီးတောင့်တောင်မမြင်ဘူးပေါ့…..ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ...ဟင်း….”
ကျွန်တော်လည်း အအေးပုလင်းထဲမှ ပိုက်ကိုပါးစပ်ကို​တေ့ပြီး အအေးများ စုပ်သောက်လိုက်ရင်း ယောင်ယမ်းပြီး ပြောမိပြောရာပြောလိုက်တာကာ…..
“.. အ… ဟုတ်….ငရုတ်သီးတောင့်ကသေးလို့ပါ…..မမြင်…မိဘူး…”
အအေးပိုက်က တစ်ဆင့် သူအအေးတွေကို စုပ်နေရင်း ကျွန်တော့်အဖြေကို ကြားတော့ မျက်လုံးတွေပြူးကာ ဘာကို သဘောပေါက်သွားတယ်မသိ သဘောကျကာ ရယ်မလိုဖြစ် သွားပြီး…
“…. အဟီး… အ…. ဟွတ်….ဟွတ်… ဘာ…. သေးတာ…ကို …မမြင်ဘူး….ပေါ့… ကြီး…မှ…အ….ဟွတ်….”

ပြောချင်ဇောလောသွားပြီး အအေးသီးသွားတော့သည်။
တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး သူက အအေးသီး ကျွန်တော်က ငရုတ်သီးစပ်နေသဖြင့် ရယ်ချင်စရာ ဖြစ်ရာ ရယ်လိုက်မိကြသည်။ စားသောက်လိုက်ကာ ချောင်းကမ်းစပ်က ရှုခင်း မြင်ကွင်းတွေ ကြည့်လိုက်စလိုက် စကားပြောလိုက်ဖြင့် ည 8 နာရီထိုးတော့သည်။
ပိုက်ဆံရှင်းမလို့လုပ်တော့ သူကပဲ အတင်းလုရှင်းသည်။
အပြန်ကို Bus ကား မရှိတော့သဖြင့် လရောင်အောက်တွင် လမ်းလျှောက်ရင်းပြန်လာခဲ့သည်။မြို့ထဲကအထွက် တွင် သူက ကွမ်းယာ၀ယ်ကာ ကျွန်တော့်အားပေးလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း မေ့ပြီး စိတ်ပြေလက်ပျောက် ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ဝါးမိသည်။ ခါးသက် ပူလောင်ကာ မခံနိုင်သော အနံ့အသက်တို့နဲ့ အရသာတို့ကြောင့် မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့ကာ ကြိတ်မှိတ်ကာ ဝါးနေမိသည်။
နောက်တော့ မရတော့ ကွမ်းယာကိုထွေးပစ်လိုက်သည်။
နောက်မှသိရသည်က ကွမ်းယာထဲ ကွမ်းစားဆေးထည့်တာကို စားမိသဖြင့် မူးချင်ဖြစ်သည်ကို။ လူလည်း ချွေးတွေပြန်လာကာ အော့အန်ချင်သလိုဖြစ်ကာ အသက်ရှူပင်မဝတော့။ ဒီတော့မှ ကိုကျော်စိုးက မျက်လုံးပြူးကာ ကွမ်းယာအားလုံးကို ထွေးထုတ်စေပြီး ရေသန့်တစ်ဗူး ပြေး၀ယ်ကာ ပလုပ်ကျင်းခိုင်းသည်။ ရေသောက်ခိုင်း သည်။ ကျွန်တော်လမ်းပင်မလျှောက်နိုင်တော့။ ချွေသီး ချွေးပေါက်များထွက်လာကာ လေတွေ တက်ပြီး အန်နေတော့ သည်။
“ အား… ညီလေး… ရလား…. ငါက မင်းကွမ်းယာစားတတ်တယ်ထင် လို့ မေ့ပြီး ကျွေးမိတာ…မင်းကလည်း တစ်ခါတည်း ထည့်စားလိုက်တာပဲ ချက်ချင်းကို မထွေးထုတ်ဘူး… ခက်ပြီ… သက်သာလား…”
ကျွန်တော် ခေါင်းတွေခါလား ညိတ်သလားမသိတော့…. လူလည်း မထနိုင်ဖြစ်နေသည်။ အားလုံးက ချာလပတ် လည်နေသလို အမြင်တွေဝေ၀ါးကာ အန်ချင်တာ အသက်ရှူမ၀တာကပိုဆိုး နေသည်။ ရေတစ်ဗူးလုံး ကုန်အောင် ပလုပ်ကျင်း။ ရေသောက်ခိုင်းကာ။ အနီးရှိ ကမွ်းယာဆိုင်မှာ ရှူဆေးဗူး၊ သကြားလုံး တို့ပြေး၀ယ်ကာ ရှူခိုင်းလိုက် ငုံခိုင်းလိုက် ကျောကုန်းကို ပုတ်ပေးလိုက်ဖြင့် ကိုကျော်စိုး တစ်ယောက်ပြာယာ ခတ် သွားသည်။ ပြီးတော့ ယပ်တောင်တစ်ချောင်းကို ပြေးယူလာကာ ကျနွ်တော့်အား ယပ်ခပ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော် အံတာရပ်သွားမှ သူက ကျွန်တော့်အားတွဲကာ ဆိုက်ကားဂိတ်ဘက်သွားသည်။
ဒါပေမဲ့ ဂိတ်မှ ထိုးထားတဲ့ ဆိုက်ကား တစ်စီးမှမရှိတော့။
ကျွန်တော်လည်း ပျော့ခွေကာ မထနိုင်ဖြစ်နေသည်။
ကြံရာမရတဲ့အဆုံး ရုတ်တရက် ကိုကျော်စိုးတစ်ယောက် ကျွန်တော့်အား သူ့ကျောကုန်းပေါ်တက်ခွစေပြီး
ကုန်းပိုးဖို့လုပ်တော့သည်။ ကျွန်တော် မူးနေသည့်ကြားက အားနာကာ ငြင်းပေမယ့် အပြန်နောက်ကျရင် ခြံတံခါးပိတ်ပါက ၀င်ဖို့ ခက်မည်စိုးသဖြင့် သူပြောသလိုပင် သူ့ ကျောကုန်းပေါ် တက်ခွကာ သူ့လည်ဂုတ် ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ မြင့်မား ထွားကြိုင်းကာ သန်မာသူဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးလေးက ကလေးတစ်ယောက်လို့ သူ့ရဲ့ ကြီးမား ကျယ်ပြန့်သော ကျောကုန်းပေါ်တွင် ခွလျက်သား မှေးပြီးလိုက်ပါလာခဲ့တော့သည်။

နွေးထွေးမှု၊ မွှေးပြန့်မှုတွေန့အဲ တူမြို့ ပြင်လမ်းတစ်လျှောက်ရှိ သောက်ရေကန်ကြီးဘေးမှ ဖြတ်တိုက်လာသော လေနုအေးများကြောင့် ကျွန်တော်နည်းနည်းလန်းလာသည်။ သူ့အား အားနာသဖြင့် ခဏ ချပေးပါဆိုကာ လမ်းလျှောက်ဖို့လုပ်တော့မှ ကျွန်တော်တို့အနောက်မှ ဆိုက်ကား တစ်စီးက ဘဲတီးသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ ဟေ့ယောင်… ကျော်စိုး… ကလေးကို ဘာတွေ ကျွေး
လိုက်လို့လဲ… လာ… တက်… မင်း..ကလေးတွေကို
အရက်လိုက်တိုက် ပြီး ဖျကဆီးနေတယ်ပေါ့…”
“ ဟာ… ငလင်း… အတော်ပဲ… ဒီကောင်လေးကို ကွမ်းယာကျွေးမိ တာ… ဆေးပါသွားလို့ မူးနေတာ…ငါတို့ကို ခြံထိပ် လိုက်ပို့ပေးကွာ…”

ကျွန်တော့်အား ဆိုက်ကား ရှေ့တွင်ထိုင်စေလျက် သူက ကျွန်တော့်အားနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ကာ ထိန်းလာခဲ့တော့သည်။ လရောင်အောက် ဆိုက်ကားပေါ်တွင် သူ့ရင်ခုန်သံတွေလား ကျွန်တော့်ရင်ခုန် သံတွေလားလေတိုး သံတွေလား မသိ ဆူညံစွာကြားနေရသည်။
ခြံရှေ့ရောက်တော့ သူက ကျနွ်တော့်ကို တွဲချကာ သူ့သူငယ်ချင်းအား ဆိုက်ကားခ ရှင်း ပေးပြီး ခြံရှေ့
စွယ်တော်ပင်အောက်ရှိ အုတ်ခုံလေးပေါ်တွင် ထိုင်နေမိသည်။ ကျွန်တော်လည်း အတော်သက်သာလာပြီ ဖြစ်သဖြင့် သူ့အားကျေးဇူးစကားဆိုကာ ခြံထဲ ၀င်ဖို့
ထရပ်လိုက် ပေမယ့်…
သန်မာတဲ့ သူ့လက်တစ်ဖက်က လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် သူ့ဘေးတွင် ပြန်ထိုင်လိုက်ရသည်။
“ ညီလေးကလည်း မပြန်ပါနဲ့ဦး ခဏနေပါဦးကွာ...”
“ ဘာပြောမလို့လဲ အစ်ကို ခြံတံခါးပိတ်တော့မယ် သော့သွားယူရဦးမယ် အဘိုးဆူလိမ့်မယ်..”
သူက ဘာမပြော ညာမပြောဖြင့် ကျွန်တော့်အားအတင်းဆွဲဖက်လိုက်သည်။
“… အို….”
ကျွန်တော် မရုန်းမိပါ။ သူ့ဆီက စိုစွတ်တဲ့အနမ်းတွေ မျက်နှာပေါ်ရောက်လာကာ ပူနွေးသလို ခံစားမိ မှ သတိ ၀င်လာကာ အနည်းငယ်ရုန်းကန် ငြင်းဆန်နေမိသည်။
“ လွှတ်.. လွှတ်ပါ.. .ကိုကျော်စိုး… လူမြင်လို့မကောင်းပါဘူး… ကိုကျော်စိုးက မိန်းမနဲ့…. မနောက်ပါနဲ့ဗျ…
ညီလေးကို… နော်….”
“ မလွှတ်ဘူးကွာ…. ငါ…. ငါ… မင်းကို…. ချစ်နေတာ…ကြာပြီး…. မင်း…မင်းက… စိမ်းကားတယ်….”
ဘုရား… ဘုရား… ကိုယ့်နားကိုယ် တောင် မယုံနိုင်တော့… သူ…သူ က ငါ့ကို အစကတည်းက ချစ်နေ…တာတဲ့.. ငါ…နားကြားများလွဲတာလား…. ကွမ်းယာမူးတာက ငါပါ…. သူ..လည်း မူးနေပြီလား…
“ ဘာ…. ဘာ….တွေ ပြောနေ…တာလဲဗျ…. ကျွန်တော်နားမလည်ဘူး… ကို…ကျော်စိုး… မနောက် နဲ့ဗျာ…”
“ ငါ… ဘာမှ.. မဖြစ်ဘူး. မနောက်ဘူး…. မင်းကို စစ တွေ့ကတည်းက ငါချစ်တာ ငါ…အခု မနေနိုင်တော့ဘူး….”
သြော်… ခက်ပြီ…. လူက ယုံချင်ပေမယ့် အသိစိတ်က လက်မခံ ပတ်သက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ယောက်ျားတွေကြောင့်
ခဲမှန် ဖူးတဲ့စာသူငယ်လိုပင်…
“ အား… ကိုယ့် ..ညီလေး …တစ်ယောက်လို ချစ်တာပဲ…ချစ်ပေါ့… ထူးထူးဆန်းဆန်း…..မူးနေပြီထင်တယ်...”
“ ငါ မမူးဘူး…. တ..ကယ်ပြောတာ…. မင်းကသာ မသိချင်သလိုဆောင်ပြီးနေတာ.”
“ ဟာ…. ကိုကျော်စိုးကလည်း…. ယောက်ျားလေးအချင်းချင်းကို… လွှတ်ပါ…တော်ပါဗျာ … မနက်မှ
တွေ့မယ်..”
“ မနေ့ညက အရက်ဆိုင်မှာ ကပ္ပလီနဲ့တွေ့ပြီးပြီ… သူနဲ့… အရက်သောက်တုန်း… မင်းအကြောင်းတွေ ငါ့ကို အကုန်ပြောပြတယ်။ မင်း မညာပါနဲ့….မင်းမင်းနဲ့ မင်းဖြစ်သလို သူနဲ့လည်းဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာလေ….”
“.. ဗျာ….”
ကျွန်တော် အလန့်တကြားအော်မိသည်။
“ …မဗျာနဲ့… မင်းက ရုပ်တည်နဲ့ ယောက်ျားလေးလိုနေခဲ့တော့ ငါက ရှိန်တာပေါ့….. ငါက အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာ… ဘာမှန်းညာမှန်းမသိချစ်ခ့တာ … ယောက်ျားလေးချင်း ဒီလိုနေလို့ရမယ်မှန်း ငါမသိခဲ့ဘူး… စိတ် မ၀င်စားခဲ့ဘူး … မင်းနဲ့တွေ့ မှ စိတ်လှုပ်ရှားလာတာ ဟိုခွေးကောင်တွေက လက်သွက် ခြေသွက် ဦးဦးဖျား ဖျား စားပြီးမှ ငါအရင်တွေ့ တန်ဖိုးထားတဲ့ မင်းကို မင်းကို. ငါသိရတာ… မင်း…မင်း…. တော်တော် နေရက် တယ်… ရက်စက်တယ်.ကွာ ဒါတောင် ငါ့ကို ဟန်ဆောင်တုန်း….”

ကိုကျော်စိုး ကွမ်းမူးနေလို့လား ကျွန်တော်နဲ့ မတွေ့ခင် အရက်ပဲ၀င်သောက်ထားပြီး အရှိန်က ခုမှတက်နေလား မသိ အသံတွေတုန်ကာ ကျွန်တော့်ကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားရင်း ၀မ်းနည်းသံကြီးနဲ့ပြောနေသည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိကာ ၀မ်းနည်းသွားသည်။

“… ကျွန်တော်လည်း… မထင်မှတ်ပဲ… သူတို့နဲ့ ဖြစ်သွားတာပါ….တောင်းပန်ပါ တယ်.ကျနွ်တော် ..ကျွန်တော်လည်း… ကိုကျော်စိုးကို….”
ကျွန်တော်အသံတို့က ဒီနေရာမှာတင် ရပ်တန့်ကာ နွေး ထွေးထူထဲ အိစက်တဲ့ ကိုကျော်စိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံရဲ့ စုပ်ယူမှုကို ခံလိုက်ရတော့သည်။


ဆက်ရန် အပိုင်း - ၁၃
---------------------------------------------

မှတ်ချက်။ ။ ထန်ပြီး ထုပါ.. အတုမယူပါနှင့်😁

<Zawgyi>


သုံးပင္လိမ္တဲ့ ည
အပိုင္း - ၁၂

#Credit;C.K.O

မီးနဲ႔ ေလ

ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကိုမင္းမင္းတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ကပ္လာသည္။ေပၚတင္နီးပါးေလာက္ကို သ၀န္တိုမႈေတြျပလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္မိသလို တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္လည္းမေကာင္းမိပါ။ သူအျပစ္နဲ႔ သူမို႔သူသိပ္ေတာ့လည္း က်ႏြ္ေတာ့္အား ေပၚတင္မေျပာရဲပါ။
ခုခ်ိန္မွာ သူက အေဖာ္မဲ့ေနၿပီေလ။ အားလုံးက သူအ က်င့္ ကိုသိသျဖင့္ ဝိုင္းေရွာင္ေနသလို သူနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံး ကပၸလီကလည္း ကြၽန္ေတာ့္နားကပ္ေနသည္။ သူ့ေကာင္ မေလးကလည္း သူ့ကိုခြာၿပီေလ။ လူဆိုတာ ကံဆိုးေတာ့လည္း အာလုံးက တၿပိဳင္တည္းလိုလိုပင္။ ေက်နပ္ေပ မယ့္ စိတ္ေတာ့မေကာင္း။
ကိုေက်ာ္စိုးကို ကိုေရာ အဘိုးကိုပါ သူေၾကာက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပၚတင္အတင္း အဓမၼ လာမကပ္ရဲတာ လည္းပါမည္။ သူ့ကပစ္သြားတဲ့လူေလ ခုမွ လြတ္တဲ့ ငါးက ႀကီးခ်င္လို႔ ဘယ္ရပါ႔မလဲ။ သူဝင္ခ်င္တိုင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္ရေအာင္ လမ္းေဘးက ဇရပ္လည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲ အထီးက်န္တာကို ေတြ႕ေနရေတာ့လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ သနားမိတာေတာ့ အမွန္ပင္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ထိန္းကာ ေနခဲ့မိေတာ့သည္။ ခုဆို ကပၸလီလည္း မူးၿပီးလာ ရစ္ကတည္းက အဘိုး နဲ႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕သလို ေန႔ခင္းဘက္ ကိုေက်ာ္စိုးႀကီးက လည္း အိမ္ကို ခုတေလာ ခဏ ခဏ ေရလာခ်ိဳးလိုက္ သူ့မိန္းမ မီးဖြားစရိတ္ရေအာင္ ေငြပိုရွာသည့္အေနျဖင့္ အျပင္အလုပ္ေတြ ထြက္လုပ္သည့္အေနျဖင့္ ၿခံထဲ ေန႔စားလာလုပ္လိုက္ႏွင့္မို႔ ကြၽန္ေတာ့္နား ကပ္ေနသလိုျဖစ္ ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ က်ႏြ္ေတာ့္အနား မကပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။

တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္စိတ္နာမိသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ သည္လိုဘ၀မ်ိဳးေရာက္ၿပီး သာယာမိတာလဲ။ ကိုမင္းမင္းကလည္း ကပၸလီ က်ႏြ္ေတာ့္နားကပ္လို႔ မရေတာ့တာကို သိသြားသျဖင့္ က်ႏြ္ေတာ့္အား မထိတထိ လာစ လာကပ္သည္။ အလုပ္ခ်ိန္တြင္းက မသိသာေပမယ့္ အလုပ္အားရက္ေတြဆို သူတို႔ကို ပတ္ေရွာင္ ေနရသည္က
အလုပ္တစ္လုပ္။ သည္လိုနဲ႔ အထီးက်န္မႈ၊ မာနတရား၊ သိကၡာ ရွိစုမဲ့စုေလးကိုထိန္း။ လူမသိေအာင္ေန။ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈမ်ား ကို ထိန္းသိမ္းကာ တစ္ကိုယ္တည္း ညေနဘက္ဆို ၿခံထမွာမေနဘဲ ၿခံတံခါး၀ကားလမ္းေဘး အုတ္ခုံနား ထိုင္ေနကာ ကိုမင္းမင္းနဲ႔ ကပၸလီ တို႔ကို တိမ္းေရွာင္ရင္း ညေနတိုင္း ေခ်ာင္းကမ္းနားက ေရလယ္ ဘုရားဆီ ဒါမွ မဟုတ္ ဟိုဘက္ ေတာတန္းေတာင္ ကုန္းနားက ရြာေတြဆီကို တစ္ေယာက္တည္းေလလြင့္မိသလို။

Waiter ထဲက နည္းနည္းပြင့္သလို ျဖစ္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ကိုေအာင္ၿငိမ္းနဲ႔ အေဖာ္စပ္မိသလိုေလွ်ာက္ လည္ျဖစ္သည္။ ညဘက္ တ႐ုတ္ကားေတြကို အိမ္မႀကီးမွ ၾကည့္ကာ တစ္ေန႔တာ တစ္ညတာကို
ကုန္ဆုံးမိသလို တစ္ခါတစ္ေလ အစားအေသာက္လုပ္ စားကာ ၿခံေခါင္းရင္း ႏွစ္ၿခံေက်ာ္က ပန္းစိုက္ေရာင္းေသာ ကရင္ အဖြား အမိုးဆီသို႔ သြားလည္အစား အေသာက္လုပ္ စားျခင္းျဖင့္ အသည္းကြဲ အထီးက်န္ အားငယ္မႈကို ကုစားရေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္လည္း လိုေနတာကေတာ့ ညအိပ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ ၾကင္နာမႈ ယုယမႈေတြနဲ႔ ခ်စ္ေနမယ့္ အေဖာ္တစ္ ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလလိုေနသလိုပဲ။ အသက္ကငယ္။ ေသြးကဆူမို႔လား။ စားဖူးတဲ့ ကေလးငတ္ တာလား ၀ဠ္ေႂကြးပဲ မကုန္ႏိုင္ေသးလို႔လား။ မရင့္ၾကက္ေသးတာပဲလားေတာ့မသိ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္းေနရသည္။ ခက္ခဲေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္။ ကိုမင္းမင္းကို သနားၿပီး ျပန္လက္မခံခ်င္သလို။ ကပၸလီနဲ႔လည္း ထပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေပ။
ကိုေက်ာ္စိုးကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ေလ ငရဲႀကီးမွာေၾကာက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္အစက ဘယ္ေယာက္ေက်ားလးနဲ႔မွ လိင္ကိစၥမပတ္သက္ခဲ့ေပမယ့္ ။ ကိုမင္းမင္းတစ္ေယာက္နဲ႔
မထိန္းႏိုင္ပတ္သက္ခဲ့မိတာ ခု ကပၸလီကပါ တမ္းလန္းစြဲ လာလုပ္ေန သျဖင့္ ၿခံထဲကလူေတြ ရိပ္မိမွာလည္း
ေၾကာက္ရသည္။ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးမွ အျခားေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာတဲ့ waiter အစ္ကိုေခ်ာေခ်ာ ေတြကေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္းငယ္ကာ ခပ္ထြားထြား water ေလးေတြကပါ တစ္ခါ တစ္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တယ္လို႔ထင္မိသည္။ အရင္လို မေတာ္တဆ စတာ ဖက္တာမဟုတ္ အတင္းလာဖက္ လာ စသလိုျဖစ္ေနသည္။ ဟိုႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ျပတ္ခါနီး အရမ္းခင္မင္ ရင္းႏွီးမိေသာ ကိုေအာင္ၿငိမ္းကို waiter ေတြ ခုတေလာ ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ ေမးၾကည့္ေတာ့-
“ ေယာက္ေက်ားတွက သည္လိုပါပဲေအ။ နင္ကလည္း မိန္းကေလးေခ်ာ ေခ်ာသလို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကအစ သြယ္သြယ္လွလွ အသားကလည္းျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္း ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ကလည္း မိန္းကေလးလိုျဖစ္မေနေပမယ့္ အခ်ိဳးအစားက မိန္းကေလးလည္းႀကိဳက္
ေယာက္ေက်ားလးလဲႀကိဳက္ တယ္။ ငါကေတာ့ မင္းကို ညီေလးလိုပဲခင္တာေနာ္။ အားလည္းက်တယ္
ဟိဟိ…။ ဘာမွ မပူနဲ႔ တင္ေအာင္ျမင့္ဆို တဲ့ ေဖာ္ရင္နာ လူျဖဴနဲ႔ တူတဲ့လူ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴျဖဴ
ႏွာေခါင္းခြၽန္ခ်ႏြ္ထူထူနဲ႔ ဗလနည္းနည္းေတာင့္တဲ့ လီးႀကီးတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထက္ေမာင္ ဆိုတဲ့ အသားညိဳညိဳ အရပ္သိပ္ျမင့္ဘူး ဗလေတာင့္ေတာင့္။ အေတာင့္ဆင့္ေလး ႏွစ္ ေယာက္ကပဲ နင့္ကို အရမ္းစိတ္ ၀င္စားေနတာပါ။ ဒါကလည္း ဟိုအေကာင္ ကပၸလီ နဲ႔ မင္းမင္းလက္ခ်က္ ျဖစ္မယ္။ ငါကေတာ့ မပြင့္တပြင့္ေပါ႔။ သူတို႔က ႏွာအရမ္းသန္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ မစရေတာ့ အားယားၿပီး နင့္ကို စတာေနမွာပါ။ ငါ ၾကည့္ရွင္းလိုက္မယ္။ နင္ ကေတာ့ ေယာက္ေက်ားလးလိုပဲေနေတာ့ မသိေတာ့ သူတို႔အစက မစရဲဘူးေလ။ ခု ဟိုႏွစ္ေကာင္က ပါစပ္ဖြာၿပီး လိုက္စေတာ့ သူတို႔ လည္း ရဲလာတာေပါ႔။ငါက နင့္ကို အစက မရိပ္မိဘူး။ မင္းမင္းနဲ႔ နည္းနည္းေရာေနတာၾကာမွ သူတို႔ စကားအရ ရိပ္မိတာ။ ငါအေဖာ္ရတာေပါ႔… ဘာမွမပူနဲ႔ ငါတစ္ေယာက္လုံး ရွိတယ္ တင္ေအာင္ျမင့္ေကာ ထက္ေမာင္ပါ ႏွစ္ေယာက္လုံး ႏွာသန္ေတာ့ နင့္ကို စမ္းခ်င္တာေနမွာေပါ႔။ ငါလည္း နည္းနည္းေတာ့ေျခာက္တယ္ေလ ဒါေပမယ့္ ငါ႔ကို ဆိုသူတို႔ကလန္႔တယ္
ငါက သူတို႔ကို မထင္ရင္ မထင္သလို တက္ေညႇာင့္တယ္။ လီးေတြကို ေဆာင့္ဆက္ဆြဲတာေလ။ နင္က
ခပ္ေအးေအး ေနေတာ့ ဖက္လို႔ရမလား စလို႔ရမလား အေၾကာထရင္း လက္တည့္စမ္းတာေပါ႔ နင့္ကို မရိပ္ မိပါဘူး။ လာစမ္းတာေနမွာေပါ႔။ ငါ႔လို ျပန္ၿပီးလုပ္ပစ္လိုက္။ ေခါင္းထဲ မထည့္နဲ႔။”
“ အား…. မလုပ္ရဲပါဘူး…”
“ဒီလိုဆို …. ငါ႔ကိုေျပာ… နင့္ကို ဘယ္သူမွ မထိေစရဘူး… ေစာက္ေကာင္ေတြက အေက်ာကိုတင္းတယ္”
ကိုေအာင္ၿငိမ္းက တစ္ခါတစ္ေလ မိန္းမလိုမိန္းမရေျပာတတ္သလို။ လက္ရဲ ဇက္ရဲရွိသည္။ သူက ပင္မ အိမ္ရဲ႕ မိန္းမထိန္းလိုျဖစ္ေနေတာ့ အားလုံးက သူ့ကိုေတာ့ ရွိန္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ညီေလးတစ္ေယာက္လို ခင္သည္။ အဲဒါကလည္း က်ႏြ္ေတာ္က သူ့ကို
အျခားသူေတြလို လိုတစ္မ်ိဳး မလိုတစ္မ်ိဳးမလုပ္ဘဲ သူလိုအပ္တာ ကူညီတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အထီးက်န္တဲ့အခ်ိန္ သူ့ကို အေဖာ္လုပ္ကာ သူ့စိတ္ႀကိဳက္ မုန္႔လုပ္စားတာ။ အိမ္လည္တာ တ႐ုတ္ကား ကိုရီးယားကား အတူတူၾကည့္ရာ ကေန ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ ။ ေစ်းအတူတူသြား။ သူႀကိဳက္တဲ့ အလွကုန္ပစၥည္းေတြ၀ယ္ေပး။ သူေျပာတဲ့ အလွကုန္ပစၥည္း fore man ေတြ အတူတူ သုံး။
ပိုက္ဆံေခ်းလိုက္၊ ျပန္ဆပ္လိုက္။ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း လိုျဖစ္ကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆိုဆက္ဆံမိၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ႏြ္ေတာ္ ဖင္ခံတာကိုေတာ့ မသိခဲ့ပါ။
သူလည္း ဖင္ခံတဲ့လူေတာ့မဟုတ္။ ေယာက္ေက်ားလးခ်င္း ေတာ့ နည္းနည္းစိတ္ဝင္စားကာ အကုန္သိသလို
မထင္ရင္မထင္သလို သူ့ ကိုစတဲ့သူကို အေပၚတက္ခြ ေညႇာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ Waiter ေဆာင္က
watier ေတြ အကုန္ေၾကာက္ၾကသည္။ သူ့ကိုယ္လုံးကႀကီး သလို အရပ္ကေတာ့ 5 ေပ 7 ေလာက္ရွိသည္။
သူကေတာ့ ပငြ့္ပငြ့္လင္းလင္းေျပာသည္။ ေယာက္က်ားချင္းစိတ္၀င္စားေပမယ့္ အားလုံးနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ ကပၸလီတို႔နဲ႔ တစ္ရက္တည္း အလုပ္၀င္တဲ့ အရပ္ပုပု ကရင္ေလးကိုေတာ့ သူခင္သည္ ခ်စ္သည္။ ဂြင္းထုတာ သင္ေပးသည္လို႔ေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ သည့္ထက္ ပိုၿပီး ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း။ မိန္းမထိန္းလုပ္ေနရသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ မိန္းမ ပုံ စံ မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးက သူ့ကို ခင္ၾက ေၾကာက္ၾကသည္။ ပါးစပ္ေရာ လက္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ကသာ သူ့ေလာက္ မိန္းမပုံစံမေပါက္ပဲ ခံေနရတာ သူသာသိခဲ့ရင္…။

အခုတေလာ ကိုေအာင္ၿငိမ္းလည္း ၿမိဳက သူေဌးကအလုပ္ ေခၚခိုင္းတတ္သျဖင့္ ၿခံထဲကို ျပန္လာတာ နည္းေနသည္။ကြၽန္ေတာ္ ပ်င္းေနသျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေလလြင့္ေနမိသည္။ စိတ္ေတြကလည္း ေဖာက္ျပန္ခ်င္တဲ့ ဘက္ကို ျပန္ေရာက္လာမိသည္။ သီတင္းကြၽတ္ခါနီး တစ္ရက္အလို မိုးလည္း ကုန္ခါနီးေနသျဖင့္ သိပ္မရြာေတာ့ လဆန္းရက္ျဖစ္သျဖင့္ လကလည္း သာသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ပ်င္းသျဖင့္ ကမ္းနားဘက္ ေရလယ္ဘုရားကိုသြားရန္ ဆုံးျဖတ္ကာ ၿခံေရွ႕ကားလမ္းမဘက္မွ
ဘုရား ဘက္သြားေသာ ကားကိုေစာင့္ေနမိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ အေနာက္ဘက္က ေရေမႊးအနံ႔နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာသည္ကိုေတာ့ အနံ႔ရသလိုသိေန မိ သည္။
“ညီေလး… ဘယ္သြားမလို႔လဲ .တစ္ေယာက္တည္းလား”
ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ထည္ ဗလေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း စတိုင္ေဘာင္း ဘီအနက္၊ အကႌ်ၾကက္ေသြးေရာင္ အကြက္လက္ရွည္ကို ေသေသသပ္ သပ္၀တ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ့္အား ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကပ္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကို လေရာင္ေအာက္တြင္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
ဘယ္သူပါလိမ့္……
“ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့….. ေရလယ္ ဘုရားဘက္ ကမ္းနားကိုသြားမလို႔….. အစ္ကိုက….”
သူက က်ႏြ္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖဘဲ က်ႏြ္ေတာ့္ ပခုံးေပၚလက္တင္ကာ က်ႏြ္ေတာ့္အား ဆြဲဖက္လိုက္သည္။
“ဟာ…”
အနီးကပ္ ကားမီးေယာင္နဲ႔ လေရာင္ေအာက္မွာ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အိုး…. ကိုေက်ာ္စိုးပါလား…႐ုပ္ရွင္မင္းသားလိုလို… ေမာ္ဒယ္လိုလို…. ေသခ်ာ က်က်နန ၀တ္စားထား႐ုံမ က ေမႊးႀကိဳင္လန္းဆန္းေနသည္။ ခါတိုင္းျမင္ေနက် ပုဆိုးတိုတို စုတ္တီးစုပ္ျပတ္ ဂ်စ္ကန္ကန္ မိုက္ ကန္းကန္းပုံမဟုတ္ဘဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္နဲ႔ စတိုင္က်ေနသည္။ ေနခ့င္းဘက္ သည္လိုပုံစံမ်ိဳး အရပ္အေမာင္း ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ အခ်ိဳးအစား ဆို
ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ လို႔ ထင္မိမည္။ ခုေတာ့ က်ႏြ္ေတာ္ စြဲလန္းေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ၿပဳံးျပတာကို ျမင္ လိုက္ သလို ေမးေစ့ႏွစ္ခြ ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္း ေမြးေရးေရးေထာင္ေထာင္ေလးမ်ားကို ပါျမင္လိုက္ရသျဖင့္…..
“ဟာ…. ကို….ကို…. ေက်ာ္…စိုးႀကီး…”
..............
အခ်စ္စစ္လား ၀င္ခဲ့ေလ

ကိုေက်ာ္စိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာက အၿပဳံးေတကြ ညဘက္ လေရာင္ေအာက္ ကားမီးအထိုး လင္းလက္ေတာက္ပါေန သည္။
“ လာေလ… အတူတူ သြားမယ္…”
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္မွာပင္ သူက က်ႏြ္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ လာရပ္ေသာ
Bus ကားေပၚသို႔ ဆြဲတင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ကားခကိုလည္း သူပဲ ရွင္းလုကိ သ္ ည္။ ကားကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပၚေရာက္တာနဲ႔ဆက္လက္ေမာင္းထြက္လာ ခဲ့ေတာ့သည္။ ညပိုင္းျဖစ္သျဖင့္ ကားေပၚတြင္လူရွင္းေပမယ့္ ကား driver ေနာက္က ထိုင္ခုံတစ္ခုသာ လြတ္သည္။
ႏွစ္ေယာကသား သူထုင္ပါ ငါထိုင္ပါႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ကိုေက်ာ္စိုးက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ သူ၀င္ထိုင္လိုက္ကာ
ကြၽန္ေတာ့္အား သူ့ေပါင္ေပၚသို႔ ဆြဲထိုင္ဖို႔ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့ သည္။ ကားကလည္း အေကြ႕ သူကအဆြဲ လူက သူ့ေပါင္ေပၚ ထိုင္လ်က္က်သြားသည္။
“ အို..”
သူက ဘာကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ က်ႏြ္ေတာ့္အား သူ့ေပါင္ေပၚဆတြဲ င္ထိုင္ေစၿပီး ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ မ်က္ႏွာေတြပူကာ ရွက္ၿပီး ႐ုန္းေနသည္။
“ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ၿငိမ္ ၿငိမ္ေနကြာ …. ထိုင္ခုံမရွိလို႔ ေပါင္ေပၚ တင္ပီး ေပးထိုင္ထားတာကို ….”

ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ပိုၿပီး ဖက္လိုက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္လုံး ေလးမွာ သူ့ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေပ်ာက္မတတ္ျဖစ္ သြားသည္။ကြၽန္ေတာ့္ ပါးနဲ႔ သူ့ႏွာေခါင္းကလည္း မိတ္ဆက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ျဖစ္ေနသည္။ သူ့ ရဲ႕ စတိုင္က်လွပါေနတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြ အျပဳအမူေတြက ထူး ဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေနသလို ရဲတင္းသြက္လက္တဲ့ အထိအေတြ႕ ေတြက ရင္ခုန္ျမန္ေစ သည္။ ကားလႈပ္တိုင္း ဘရိတ္အုပ္တိုင္း သူ့ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းသလိုျဖစ္ေနသလို သူ့ေပါင္ၾကားက ညီဘြားႀကီးကလည္း သိသိသာသာ ကြၽန္ေတာ့္ခေရေလးအား အ၀တ္အစားေတြခံေနသည့္ၾကားမွ လာေထာင့္ေနသျဖင့္လူ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းနဲ႔ ေနရသည္မွာ မလုံမလဲ ျဖစ္ကာ အရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။

တစ္လမ္းလုံး ကိုယ့္အသက္႐ွဴသံေတြျမန္သလို ကိုေက်ာ္စိုးရဲ႕ ႏွာေခါင္းမွ ေလပူမ်ား အသက္႐ွဴသံမ်ားကလည္း အတိုင္သား ထိေတြ႕ခံစားေနရ ၾကားေနရသည္။ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္သလို ရွက္သလို ခံစားမႈမ်ားနဲ႔ bus ကားေပၚမွာ လူလစ္ရင္ ကားဘရိတ္ အုပ္ရင္ ကိုေက်ာ္စိုး လူလည္ႀကီးရဲ႕ ႏွာေခါင္းႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚ ဖိဖိလာေတာ့ သည္။ သူေတာ္ေတာ္ ဆိုးလာပါလား လူတစ္ကိုယ္လုံးလဲ အ႐ိုးေတြက်ိဳးေတာ့မယ္ ဖက္ထားတာ လဲမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး။
ေတာ္ေသးတာေပါ႔ အျခားလူေတြက သူ့အာ႐ုံနဲ႔သူမို႔ က်ႏြ္ေတာ္တို႔ကို စိတ္မ၀င္စား သလို ေယာက္ေက်ားလးႏွစ္ ေယာက္ ခုံတစ္လုံးေပၚ တြင္ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ ထပ္ထိုင္တာကိုလဲ အထူးအဆန္းလို မၾကည့္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ကားက ဂိတ္ဆုံးေတာ့မွ သူက ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကိုဖက္ကာ ကမ္းနားဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ကမ္းနားတြင္ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး စကားမဆိုမိဘဲ သန္႔ရွင္းေသာ ေလကို ႐ွဴရႈိက္ လိုက္ ေခ်ာင္းေရျပင္ နဲ႔ တစ္ဖက္ ကမ္းရႈခင္းကို ၾကည့္လိုက္ေငးလိုက္ျဖင့္ စိတ္ လြတ္ကိုယ္လြတ္ ကမ္းစပ္တြင္အနားယူေနမိသည္။ မိုးခ်ဳပ္ေပမယ့္ မီးေရာင္ေတြျဖင့္ေခ်ာင္းက တစ္မ်ိဳးလွေနသလို ေရလယ္ဘုရားကိုလည္း မီးေရာင္စုံမ်ားၾကားမွ ဖူးျမင္ရသည္။
အေတာ္ၾကာမွ---

“ ညီ….. ဟိုနားက အေအးဆိုင္မွာ တစ္ခုခုစားေသာက္ၿပီး ျပန္မယ္ေလ…. ’’
“ ဟုတ္”

ညဘက္ လေရာင္က ေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး ရွိေရျပင္နဲ႔ အျခားတစ္ဖက္ကမ္းကို လင္း လက္ေသာ အေရာင္ျဖင့္
လႊမ္းၿခဳံထားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွိရာ ကမ္းနားကိုေတာ့ ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားေၾကာင့္ မထိုးေဖာက္ႏိုင္ပါ။
ေအးေဆး ၿငိမ္သက္ကာ သပ္ရပ္လွေသာ ေခ်ာင္းကမ္းနားရွိ အေအးဆိုင္ တစ္ခုတြင္ထိုင္ကာ အေအးနဲ႔
လက္ဖက္ သုတ္စားရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။

“ ကိုေက်ာ္စိုးႀကီး… သည္ေန႔ လူေတာင္မွားတယ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားက်ေနတာပဲ ၀တ္စားထားတာ သန္႔ျပန္႔
ေခ်ာေမာေနတာပဲ… ဘာေတြ ျဖစ္လို႔လဲ”
“ေၾသာ…ဒီလိုပါပဲ ဟင္း…. ဟင္း… မိန္းမ မရွိတုန္း လူပ်ိဳလုပ္ရတာေပါ႔… ညီေလးေလာက္မေခ်ာပါဘူး…”
“အံမယ္…. မိန္းမက ဘယသြားလို႔တုန္း….”
“ ဗိုက္ႀကီးေနေတာ့ ညဘက္ ညတာ ငါက ျပန္တာေနာက္က်တယ္ေလ… သူက ထမင္းမစားပဲ ေစာင့္ေန တတ္ တယ္ တစ္ခါတစ္ေလ…. မီးေတြဘာေတြပ်႕က္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ သူ့အေဖအိမ္ ကို ျပန္ပို႔ထားတယ္ေလ…”
“ ေၾသာ…ေမြးေတာ့မယ္ ေပါ႔. ဒါေၾကာင့္ လူပ်ိဳလုပ္ေနတာေပါ႔…. ျပန္လာရင္ တိုင္ေျပာမယ္…ဟိ…ဟိ.ဒါနဲ႔… အစ္ကို႔ မိန္းမက အစ္ကို႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပုံ ရတယ္ ေနာ္ ”
“ အဟိ…. အင္း…. နာခ်င္လို႔ေနမွာေပါ႔...”
“…. ဗ်ာ…..”
“ မဗ်ာနဲ႔ ….ဘာမွမသိဘူး..”
သူ့ အၾကည့္ေတကြ ရႊန္းလဲ့ ၀င္းပေနသလို က်ႏြ္ေတာ့္အား စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ရင္ေတြခုန္ကာ အၾကည့္လႊဲေနရသည္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ အသုတ္ပန္းကန္ထဲဇြန္းယူခပ္စားခိုက္ သူ့ လက္နဲ႔ဆုံကာ သူ့ လက္နဲ႔ ထိမိ လိုက္ ဇြန္းမွားဆြဲလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္အား သူသေဘာက်ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္ င႐ုတ္သီးေတာင့္အား မွားပီးဝါးမိေတာ့..
“ ….အား…”
သူလည္း မေနသာေတာ့ပဲ အေအးပုလင္းအား ကြၽန္ေတာ့္အားထိုးေပးရင္း….
“င႐ုတ္သီးေတာင့္ေတာင္မျမင္ဘူးေပါ႔…..ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...ဟင္း….”
ကြၽန္ေတာ္လည္း အေအးပုလင္းထဲမွ ပိုက္ကိုပါးစပ္ကို​ေတ့ၿပီး အေအးမ်ား စုပ္ေသာက္လိုက္ရင္း ေယာင္ယမ္းၿပီး ေျပာမိေျပာရာေျပာလိုက္တာကာ…..
“.. အ… ဟုတ္….င႐ုတ္သီးေတာင့္ကေသးလို႔ပါ…..မျမင္…မိဘူး…”
အေအးပိုက္က တစ္ဆင့္ သူအေအးေတြကို စုပ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္အေျဖကို ၾကားေတာ့ မ်က္လုံးေတြျပဴးကာ ဘာကို သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိ သေဘာက်ကာ ရယ္မလိုျဖစ္ သြားၿပီး…
“…. အဟီး… အ…. ဟြတ္….ဟြတ္… ဘာ…. ေသးတာ…ကို …မျမင္ဘူး….ေပါ႔… ႀကီး…မွ…အ….ဟြတ္….”

ေျပာခ်င္ေဇာေလာသြားၿပီး အေအးသီးသြားေတာ့သည္။
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး သူက အေအးသီး ကြၽန္ေတာ္က င႐ုတ္သီးစပ္ေနသျဖင့္ ရယ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ရာ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ စားေသာက္လိုက္ကာ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္က ရႈခင္း ျမင္ကြင္းေတြ ၾကည့္လိုက္စလိုက္ စကားေျပာလိုက္ျဖင့္ ည 8 နာရီထိုးေတာ့သည္။
ပိုက္ဆံရွင္းမလို႔လုပ္ေတာ့ သူကပဲ အတင္းလုရွင္းသည္။
အျပန္ကို Bus ကား မရွိေတာ့သျဖင့္ လေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျပန္လာခဲ့သည္။ၿမိဳ႕ထဲကအထြက္ တြင္ သူက ကြမ္းယာ၀ယ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္အားေပးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမ့ၿပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ ဝါးမိသည္။ ခါးသက္ ပူေလာင္ကာ မခံႏိုင္ေသာ အနံ႔အသက္တို႔နဲ႔ အရသာတို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကို ရႈံ႕မဲ့ကာ ႀကိတ္မွိတ္ကာ ဝါးေနမိသည္။
ေနာက္ေတာ့ မရေတာ့ ကြမ္းယာကိုေထြးပစ္လိုက္သည္။
ေနာက္မွသိရသည္က ကြမ္းယာထဲ ကြမ္းစားေဆးထည့္တာကို စားမိသျဖင့္ မူးခ်င္ျဖစ္သည္ကို။ လူလည္း ေခြၽးေတြျပန္လာကာ ေအာ့အန္ခ်င္သလိုျဖစ္ကာ အသက္႐ွဴပင္မဝေတာ့။ ဒီေတာ့မွ ကိုေက်ာ္စိုးက မ်က္လုံးျပဴးကာ ကြမ္းယာအားလုံးကို ေထြးထုတ္ေစၿပီး ေရသန္႔တစ္ဗူး ေျပး၀ယ္ကာ ပလုပ္က်င္းခိုင္းသည္။ ေရေသာက္ခိုင္း သည္။ ကြၽန္ေတာ္လမ္းပင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေခြၽသီး ေခြၽးေပါက္မ်ားထြက္လာကာ ေလေတြ တက္ၿပီး အန္ေနေတာ့ သည္။
“ အား… ညီေလး… ရလား…. ငါက မင္းကြမ္းယာစားတတ္တယ္ထင္ လို႔ ေမ့ၿပီး ေကြၽးမိတာ…မင္းကလည္း တစ္ခါတည္း ထည့္စားလိုက္တာပဲ ခ်က္ခ်င္းကို မေထြးထုတ္ဘူး… ခက္ၿပီ… သက္သာလား…”
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းေတြခါလား ညိတ္သလားမသိေတာ့…. လူလည္း မထႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ အားလုံးက ခ်ာလပတ္ လည္ေနသလို အျမင္ေတြေဝ၀ါးကာ အန္ခ်င္တာ အသက္႐ွဴမ၀တာကပိုဆိုး ေနသည္။ ေရတစ္ဗူးလုံး ကုန္ေအာင္ ပလုပ္က်င္း။ ေရေသာက္ခိုင္းကာ။ အနီးရွိ ကမြ္းယာဆိုင္မွာ ႐ွဴေဆးဗူး၊ သၾကားလုံး တို႔ေျပး၀ယ္ကာ ႐ွဴခိုင္းလိုက္ ငုံခိုင္းလိုက္ ေက်ာကုန္းကို ပုတ္ေပးလိုက္ျဖင့္ ကိုေက်ာ္စိုး တစ္ေယာက္ျပာယာ ခတ္ သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းကို ေျပးယူလာကာ က်ႏြ္ေတာ့္အား ယပ္ခပ္ေပးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အံတာရပ္သြားမွ သူက ကြၽန္ေတာ့္အားတြဲကာ ဆိုက္ကားဂိတ္ဘက္သြားသည္။
ဒါေပမဲ့ ဂိတ္မွ ထိုးထားတဲ့ ဆိုက္ကား တစ္စီးမွမရွိေတာ့။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ့ေခြကာ မထႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။
ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ႐ုတ္တရက္ ကိုေက်ာ္စိုးတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္အား သူ့ေက်ာကုန္းေပၚတက္ခြေစၿပီး
ကုန္းပိုးဖို႔လုပ္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ မူးေနသည့္ၾကားက အားနာကာ ျငင္းေပမယ့္ အျပန္ေနာက္က်ရင္ ၿခံတံခါးပိတ္ပါက ၀င္ဖို႔ ခက္မည္စိုးသျဖင့္ သူေျပာသလိုပင္ သူ့ ေက်ာကုန္းေပၚ တက္ခြကာ သူ့လည္ဂုတ္ ကေန သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ျမင့္မား ထြားႀကိဳင္းကာ သန္မာသူျဖစ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္လုံးေလးက ကေလးတစ္ေယာက္လို႔ သူ့ရဲ႕ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ခြလ်က္သား ေမွးၿပီးလိုက္ပါလာခဲ့ေတာ့သည္။

ေႏြးေထြးမႈ၊ ေမႊးျပန္႔မႈေတြန႔အဲ တူၿမိဳ႕ ျပင္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေသာက္ေရကန္ႀကီးေဘးမွ ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းလန္းလာသည္။ သူ့အား အားနာသျဖင့္ ခဏ ခ်ေပးပါဆိုကာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔လုပ္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေနာက္မွ ဆိုက္ကား တစ္စီးက ဘဲတီးသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ ေဟ့ေယာင္… ေက်ာ္စိုး… ကေလးကို ဘာေတြ ေကြၽး
လိုက္လို႔လဲ… လာ… တက္… မင္း..ကေလးေတြကို
အရက္လိုက္တိုက္ ၿပီး ဖ်ကဆီးေနတယ္ေပါ႔…”
“ ဟာ… ငလင္း… အေတာ္ပဲ… ဒီေကာင္ေလးကို ကြမ္းယာေကြၽးမိ တာ… ေဆးပါသြားလို႔ မူးေနတာ…ငါတို႔ကို ၿခံထိပ္ လိုက္ပို႔ေပးကြာ…”

ကြၽန္ေတာ့္အား ဆိုက္ကား ေရွ႕တြင္ထိုင္ေစလ်က္ သူက ကြၽန္ေတာ့္အားေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ကာ ထိန္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ လေရာင္ေအာက္ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ သူ့ရင္ခုန္သံေတြလား ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္ သံေတြလားေလတိုး သံေတြလား မသိ ဆူညံစြာၾကားေနရသည္။
ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူက က်ႏြ္ေတာ့္ကို တြဲခ်ကာ သူ့သူငယ္ခ်င္းအား ဆိုက္ကားခ ရွင္း ေပးၿပီး ၿခံေရွ႕
စြယ္ေတာ္ပင္ေအာက္ရွိ အုတ္ခုံေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေတာ္သက္သာလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သူ့အားေက်းဇူးစကားဆိုကာ ၿခံထဲ ၀င္ဖို႔
ထရပ္လိုက္ ေပမယ့္…
သန္မာတဲ့ သူ့လက္တစ္ဖက္က လွမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္ သူ့ေဘးတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္ရသည္။
“ ညီေလးကလည္း မျပန္ပါနဲ႔ဦး ခဏေနပါဦးကြာ...”
“ ဘာေျပာမလို႔လဲ အစ္ကို ၿခံတံခါးပိတ္ေတာ့မယ္ ေသာ့သြားယူရဦးမယ္ အဘိုးဆူလိမ့္မယ္..”
သူက ဘာမေျပာ ညာမေျပာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အားအတင္းဆြဲဖက္လိုက္သည္။
“… အို….”
ကြၽန္ေတာ္ မ႐ုန္းမိပါ။ သူ့ဆီက စိုစြတ္တဲ့အနမ္းေတြ မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာကာ ပူေႏြးသလို ခံစားမိ မွ သတိ ၀င္လာကာ အနည္းငယ္႐ုန္းကန္ ျငင္းဆန္ေနမိသည္။
“ လႊတ္.. လႊတ္ပါ.. .ကိုေက်ာ္စိုး… လူျမင္လို႔မေကာင္းပါဘူး… ကိုေက်ာ္စိုးက မိန္းမနဲ႔…. မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်…
ညီေလးကို… ေနာ္….”
“ မလႊတ္ဘူးကြာ…. ငါ…. ငါ… မင္းကို…. ခ်စ္ေနတာ…ၾကာၿပီး…. မင္း…မင္းက… စိမ္းကားတယ္….”
ဘုရား… ဘုရား… ကိုယ့္နားကိုယ္ ေတာင္ မယုံႏိုင္ေတာ့… သူ…သူ က ငါ႔ကို အစကတည္းက ခ်စ္ေန…တာတဲ့.. ငါ…နားၾကားမ်ားလြဲတာလား…. ကြမ္းယာမူးတာက ငါပါ…. သူ..လည္း မူးေနၿပီလား…
“ ဘာ…. ဘာ….ေတြ ေျပာေန…တာလဲဗ်…. ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ဘူး… ကို…ေက်ာ္စိုး… မေနာက္ နဲ႔ဗ်ာ…”
“ ငါ… ဘာမွ.. မျဖစ္ဘူး. မေနာက္ဘူး…. မင္းကို စစ ေတြ႕ကတည္းက ငါခ်စ္တာ ငါ…အခု မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး….”
ေၾသာ္… ခက္ၿပီ…. လူက ယုံခ်င္ေပမယ့္ အသိစိတ္က လက္မခံ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေယာက္ေက်ားတွေၾကာင့္
ခဲမွန္ ဖူးတဲ့စာသူငယ္လိုပင္…
“ အား… ကိုယ့္ ..ညီေလး …တစ္ေယာက္လို ခ်စ္တာပဲ…ခ်စ္ေပါ႔… ထူးထူးဆန္းဆန္း…..မူးေနၿပီထင္တယ္...”
“ ငါ မမူးဘူး…. တ..ကယ္ေျပာတာ…. မင္းကသာ မသိခ်င္သလိုေဆာင္ၿပီးေနတာ.”
“ ဟာ…. ကိုေက်ာ္စိုးကလည္း…. ေယာက္ေက်ားလးအခ်င္းခ်င္းကို… လႊတ္ပါ…ေတာ္ပါဗ်ာ … မနက္မွ
ေတြ႕မယ္..”
“ မေန႔ညက အရက္ဆိုင္မွာ ကပၸလီနဲ႔ေတြ႕ၿပီးၿပီ… သူနဲ႔… အရက္ေသာက္တုန္း… မင္းအေၾကာင္းေတြ ငါ႔ကို အကုန္ေျပာျပတယ္။ မင္း မညာပါနဲ႔….မင္းမင္းနဲ႔ မင္းျဖစ္သလို သူနဲ႔လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေလ….”
“.. ဗ်ာ….”
ကြၽန္ေတာ္ အလန္႔တၾကားေအာ္မိသည္။
“ …မဗ်ာနဲ႔… မင္းက ႐ုပ္တည္နဲ႔ ေယာက္ေက်ားလးလိုေနခဲ့ေတာ့ ငါက ရွိန္တာေပါ႔….. ငါက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာ… ဘာမွန္းညာမွန္းမသိခ်စ္ခ့တာ … ေယာက္ေက်ားလးခ်င္း ဒီလိုေနလို႔ရမယ္မွန္း ငါမသိခဲ့ဘူး… စိတ္ မ၀င္စားခဲ့ဘူး … မင္းနဲ႔ေတြ႕ မွ စိတ္လႈပ္ရွားလာတာ ဟိုေခြးေကာင္ေတြက လက္သြက္ ေျခသြက္ ဦးဦးဖ်ား ဖ်ား စားၿပီးမွ ငါအရင္ေတြ႕ တန္ဖိုးထားတဲ့ မင္းကို မင္းကို. ငါသိရတာ… မင္း…မင္း…. ေတာ္ေတာ္ ေနရက္ တယ္… ရက္စက္တယ္.ကြာ ဒါေတာင္ ငါ႔ကို ဟန္ေဆာင္တုန္း….”

ကိုေက်ာ္စိုး ကြမ္းမူးေနလို႔လား ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႕ခင္ အရက္ပဲ၀င္ေသာက္ထားၿပီး အရွိန္က ခုမွတက္ေနလား မသိ အသံေတြတုန္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားရင္း ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႔ေျပာေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိကာ ၀မ္းနည္းသြားသည္။

“… ကြၽန္ေတာ္လည္း… မထင္မွတ္ပဲ… သူတို႔နဲ႔ ျဖစ္သြားတာပါ….ေတာင္းပန္ပါ တယ္.က်ႏြ္ေတာ္ ..ကြၽန္ေတာ္လည္း… ကိုေက်ာ္စိုးကို….”
ကြၽန္ေတာ္အသံတို႔က ဒီေနရာမွာတင္ ရပ္တန္႔ကာ ေႏြး ေထြးထူထဲ အိစက္တဲ့ ကိုေက်ာ္စိုးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံရဲ႕ စုပ္ယူမႈကို ခံလိုက္ရေတာ့သည္။


ဆက္ရန္ အပိုင္း - ၁၃
---------------------------------------------

မွတ္ခ်က္။ ။ ထန္ၿပီး ထုပါ.. အတုမယူပါႏွင့္😁