မမေ့နိုင်တဲ့ပထမဆုံးရင်ခုန်သံ

<Unicode>
မမေ့နိုင်တဲ့ ပထမဆုံးရင်ခုန်သံ

#Crd:

" တီး.....တီး......တီးးးးးး" နာရီရဲ့ နိုးစက်လေးဟာ အဂ္ဂ အိပ်ရာဘေးမှာ အစက်မပျက်အော်မြည်နေသည့်။ အချိန်မှန် အော်မြည်သော နာရီ Alarm ကို ကြည့်၍ သူမဲ့ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်မိသည်။
" အင်.....ဒီနေ့အတွက်တော့ နင့်ငါကိုခေါ်နိုးစရာမလိုတော့ဘူး"
နာရီ Alarm ထက်ပိုဆိုးတဲ့ အမေရဲ့ အသံက ပို၍ ကျယ်လောင်နေသည် ကိစ္စကတော့ သူယောက်ျာ (ကျတော်အဖေ)နှင့် စကားများနေ ကြသည်။ ထိုကိစ္စကို ဖြေရှင်မည့်သူက အဂ္ဂ အမ သာဖြေရှင်တတ်သည်။ ကိစ္စအကြီးကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ အခုလို့ စနေနေ့ ပိတ်ရက်မျိုးဆို အချိန်အခါမရွေး ပြဿနာတက်ကြသည်မှာပုံမှန် ထိုအသံများကိုနားမခံနိုင်ပဲ ကျူရှင် အတွက် လိုအပ်သည့် စာအုပ်များကိုယူလျက် အားလုံးကို နုတ်ဆက်မနေပဲ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ရှေ့တစ်လမ်းက မုန့်ဆိုင်လေးမှာ ညက အဖေမှ ပူဆာ၍ ရလာသော မုန့်ဖိုးလေးဖြင့် ပေါင်မုန် ၃ထုပ်လောက်ကို လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်၍ ကျူရှင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အချိန်တွေတော်တော်ကုန်မြန်ခဲ့သည် ၁၀တန် စာမေးပွဲအတွက် အချိန်က ၅လ သာကျန်တော့သည်။

စနေနေ့မို့ ကျူရှင်အပြီး Guide အတွက် သဉ္ဇာတို့ အိမ်သို့ အပြေးလာခဲ့သည်။ ၁၀တန်း Guide အတွက် အမေက သူတစ်ယောက်ထဲ သီးသန့် သင်စေချင်သော်လဲ မိသာစုလေးယောက်သာ နေတဲ့ အဂ္ဂတို့အိမ်အတွက် Guide ဆရာနှင့် အချိန်တွေညှိမရသဖြင့် သဉ္ဇာနှင့် အတူတူသင်ဖြစ်ခဲ့သည်။
" ဒေါက်....ဒေါက်......" အဂ္ဂ က သဉ္ဇာ တို့အိမ်တံခါးကိုခေါက်လိုက်သည်၊ အချိန်အတော်ကြာ အတွင်းက ဘာအသံမှ မကြာရတော့နောက် တစ်ကြိမ် ထပ်ခေါက်ကြည့် လိုက်သည်၊ ခဏ အကြာ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရသည်၊
" အဂ္ဂ ကျူရှင်ရှိလို့လား " ကိုလင်းအောင်းတံခါးလာဖွင့်သည်။ ကိုလင်းအောင်က အဂ္ဂထက် ၈နှစ် ကျော်လောက်ကြီးသော သဉ္ဇာရဲအြကို သဘောင်္ပေါ် အလုပ်လုပ်ရန်အတွက် အဂ္ဂ နာမလည်သော သင်တန်းများ တက်နေသည်။
" ဒီနေ စနေနေ့ရှိတယ်လေ အကို " ကိုလင်အောင် ဘာမှမသိသလို ခေါင်းကုတ်နေသည်
" လာ... အိမ်ထဲ ဘယ်သူမှတော့မရှိဘူး!"
" ဘယ်သွားကြလို့လဲ Guide ဆရာ မလားဘူးလား?"
" အငယ်မ သူဇာ! ဆုပေးပွဲသွားလို့ ပိတ်တယ်ထင်တယ် ဒါမှမဟုတ်နောက်ကျ မလာမသိဘူး အမေ ဖုန်းမဆက်ဘူးလား?" သဉ္ဇာ တို့မှာမောင်နှမ သုံးယောက် ရှိပြီး သူဇာက ၄နှစ်လောက်ငယ်တဲ့ အငယ်ဆုံးလေး။
" အော် .. အဲ ..... အဲဒါဆိုပြန်တော့မယ်လေ"
" မပြန်ပါနဲ့ ထိုင်လေ ဖွင့်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ" အင်္ကျီ စွပ်ကျယ်၊ ပုဆိုးဖြင့် တွေလိုက်သည့် သူပုံစံက အဂ္ဂ တော်တော် ရင်ခုန်သွားသည်၊ လေ့ကျင့်ခန်းလိုက်စား၍လားမသိ ကျစ်လစ်သော ခန္ဓာကိုယ်က ပို၍ပေါ်လွင်စေသည်၊
" ဆရာ လာမှပဲ အဖေကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်"
" ခဏ လေးတော့နေပါဦးကွား မင်းကလဲ ငါကိုက်မစားပါဘူး" သူ ကိုက်မစားမှန်တော့ ကျတော်သိသည် သို့ပေမဲ့ အတိုင်းအဆမဲ့ ထိန်မရသည့် ကျတော်ရင်ခုန်သံက ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်စွာ အတိုင်းတိုင်းကြာနေသည်မှာအမှန်၊ မျက်လုံးက ကိုလင်းအောင်၏ လှုပ်တုတ်တုတ် ပုဆိုးဂွကြားကို သူကြည့်လိုက်မိသွားသည် ပုဆိုးတွင်လဲ ရေစိုကွက်ကဲသို့အကွက်၊ ယောကျာ်လေးချင်မို့ ချက်ချင်းသိသွားသည်၊ ပုဆိုးအောက်မှ ထိုးထွက်နေသော အနေအထားကို အဂ္ဂ ကြည့်လိုက်မိသွားသည့်အတွက် သူတော်တော်ရှက်သွားသည်။ အဂ္ဂ တစ်ချက်ပြုံးမိသွားသည်။ ပြီးတော့ သူ၏ပုဆိုးကိုကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အမြန်ဖုံးလိုက်သည်။ ကျတော်တို့ နှစ်ဦးသာ အကြည့်ချင်း ဆုံ၍ ရယ်ဖြင့်သွားသည်၊ နှစ်ဦးသာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ရှက်နေပေမဲ့ မမြင့်ရတဲ့ သံယောဇဉ် နှောင်ကြိုးလေ တစ်ခုက အချင်းချင်းကို အနားသို့ရောက်အောင် ဆွဲဆောင်နေသည်ကိုခံစာရသည်၊ ရင်ခုန်သံများပြင်းထန်လျက် အဂ္ဂ အသိစိတ်ဝင်သည့် အချိန်မှာတော့ ကိုလင်းအောင်၏ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက သူနှုတ်ခမ်း အပေါ်သို့ ကျရောက်နေပြီး၊

အကြည့်စူးစူးဖြင့် ကြည့်တတ်တော့ ကိုလင်းအောင်၏ အကြည့်က သူတို့ နှစ်ဦး ဆုံတွေ့မိသည့် အချိန်တိုင်း မျက်လုံးချင်းဆုံဖြစ်ကြသည်၊ ချက်ချင်း အဂ္ဂ ကရှောင်လွယ်ခဲ့ပေမဲ့ ကိုလင်းအောင်က မရှောင်လွဲပါ၊ ထိုင်ခုံပေါ်ဖုန်းသုံရန် ဟန်ဆောင်နေသော်လဲ သူအကြည့်က အဂ္ဂ ဆီမှာ အခုတော့ နှစ်ဦးသာရှိသည့် တိုက်ခန်းလေး အတွင်းမှာနှစ်ဦးသာ အကြည့်ဝဝဖြင့်ကြည့်နေသည် မဟုတ်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း အထိအတွေ့ အရသာကို လွတ်လပ်စွာခံစားနေကြသည်။ အဂ္ဂ အသိစိတ်တစ်ခုဝင်လာတော့ ကိုလင်းအောင် ၏ လက်မောင်းကိုအတင်း နောက်သို့ တွန်းလိုက်သည်။
" ဟို.... အ..အကို သင်တန်းမသွားဘူးလား?" ရင်ခုန်သံနှင့်အတူ အသံများပါတုန်ရီနေသည်
" ဟို... ဒီနေက စနေဆိုတော့ ပိတ်တယ်လေ ညီ!" အဂ္ဂ တွန်းလိုက်သည့်အတွက် ခြေ လှန်သုံးလှန်း စာလောက် အနောက်ရောက်သွားသော ကိုလင်းအောင်ကအရှေ့သို့တိုးလာလျက် အဂ္ဂ ကို ဖက်လိုက်သည်။
" အကို..... မင်းကိုချစ်တယ်"
"ဟင်း....." အဂ္ဂ ထင်မှတ်မထားသည်စကားကြောင့် နေရခက်စွာ အံေဩာ်သွားသည်။
" ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်ပါလား?"
" ယောက်ျာ ချင်း ချစ်လို့ရလို့လားအကို" အဂ္ဂ စကားကြောင့် ကိုလင်းအောင် လှပစွားပြုံးလိုက်သည်။
" ချစ်လို့ရလို့ ညီတောင် အကိုရင်ခွင်ထဲရောက်နေတာမဟုတ်လား?" အဂ္ဂ သူ ရင်ခွင်ထဲက အတင်းရုန်းထွက်ရန်ကြိုးစားလိုက်ချိန်၊ ပထမ တစ်ကြိမ်လို့ မလွတ်ထွက်တော့ပဲ အဂ္ဂ နှုတ်ခမ်းကို ကိုလင်းအောင် အတင်း ဆွဲ၍ စုတ်ယူလိုက်သည်၊ အဂ္ဂ ရဲ့ ရုန်းထွက်မှုက ကြာရှည်မခံပါ ခဏအတွင်းမှာပဲ သူ၏ဆန္ဒ ကို အလိုလိုလိုက်လျောမိသွားသည်။ အဂ္ဂ လက်များက သူ၏ ခါးကိုကိုင်းလိုက်သည်၊
ကိုလင်းအောင်က ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို အလွယ်ပြောလိုက်ပေမဲ့ အမှန်တကယ် ချစ်လားမချစ်လားတော့သူစိတ်ကိုမသိနိုင်ပါ။ အဂ္ဂ က လူငယ်ပီပီ ပထမဆုံးခံစားချက်နှင့် အတွေ့အကြုံးကို လိုချင်နေမိသည်မှာအမှန် ၊ အဂ္ဂ အရပ်ထက် မြင့်သည့် ကိုလင်းအောင်၏ လီးက သူ၏ ဗိုက်ပေါ် ထောက်ထားသလို တင်းမာနေသည်။လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့် ချင် လာသည် မှာ လက်တလော အဂ္ဂဆန္ဒ။ ခဏမှာပဲ အဂ္ဂ သီးမခံတော့ပဲ သူ၏ လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်၊
" ညီ..... အဲဒါလေးကိုယူလိုက်ပါကွာ... မင်းဟာ ကိုယ်ဘဝအတွက် ပထမဆုံးပါ" အနမ်းများရပ်တန့်လျက် သူ၏အပြောအောက်မှာ မေ့မျောသွားသည်။ တစ်ကယ် ပထမဆုံးလားတော့မသိ ပေမဲ့ အခုအပြောလေးနဲ့တင်ကျေနပ်နေမိသည်၊ ကိုလင်းအောင်းရဲ့ တင်းကြပ်စွာဝတ်ထားသော ပုဆိုးလေးကို အဂ္ဂ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ အောက်မှာထိုးထွက်လာတဲ့ သူရဲ့ လီးက ဖြူဖွေ၍ သန့်နေသည်၊ အသားဖြူဖြူ ပေါ်မှာ ရှိသည့် ဒီအရာအတွက်အထူးအဆန်မဟုတ်ပါ၊ လီးရဲ့ ဒစ်ထိပ်လေးက ပန်းရောင်သန်းလျက် ထောင်းထောင်းထနေသော အကြောများက သူကိုဆွဲဆောင်နေသည်၊
"ညီ.... မင်းအပိုင်ပဲ မင်းကြိုက်သလိုလုပ်လိုက်ပါ၊ စိတ်ကိုတင်ထားမနေပဲ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းလုပ်လိုက်ပါ......" လည်ချောင်းတစ်လျှောက် ခြောက်ကပ်စွားဖြစ်နေပေမဲ့ ပါးစပ်မှာတော့ စတွေးစများ အပြည့်စုနေသည်၊ အဂ္ဂ စိတ်ထဲဖြစ်လာသည့်အတိုင်း ကိုလင်းအောင်း၏ လီးကို ပါးစပ်ဖြစ် စုပ်ယူလိုက်သည်။
"အားး..... အားး....ကောင်းလိုက်တာ...ညီရာ" တိုက်ခန်းရဲ့ အိမ်ရှေဧည့်ခန်းမှာ နှစ်ဦးသာ အခန်းတံခါးများအပိတ်အတိုင်း အပြင်ဘက်လောကကိုဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံဆိုပေမဲ့ စိတ်ရဲ့စေရာ အတိုင်း အလိုက်သင့်လုပ်ဆောင်မှုက မိမိကိုယ်ကို အံေဩာ်မိသည်။
" ညီရာ... အရမ်းမိုက်တာပဲ... လုပ်တတ်လိုက်တာကွာ အကိုမခံနိုင်တော့ဘူး" အရမ်းကိုညည်းညူနေတဲ့ ကိုလင်းအောင်ရဲ့ အသံကိုကြာလေ Feel တက်လေဖြစ်ပြီး ပို၍ပြင်းထန်စွာ ပြုစုပေးနေမိသည်။
" ညီးရယ်... ခဏ နားလိုက်ပါကွာ အကိုပြီးသွားလိမ်မယ်....." ကိုလင်းရဲ့ စကားကြောင့် အဂ္ဂ ရပ်လိုက်သည်။
" အကို.... ကျတော်ပါးစပ်ထဲမှာပဲပြီးလိုက်ပါလား? ကျတော်အကိုနဲ့တူတူပြီးချင်လို့"
" ကောင်းလားညီ.....ညီကြိုက်လာ? " အဂ္ဂ ရှက်နေပေမဲ့ ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလျက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကိုလင်းက အဂ္ဂ ကို ချီပြီး အိမ်နောက်ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်၊
" အကို...မင်း..ကိုလိုးလို့ရမလား? ညီ!." သူရဲ့ အပြောကြောင့်အဂ္ဂ အရမ်းကြောက်လန့်သွားသည်။
" အကို... အဲဒါတော့မလုပ်ပါနဲ့ ကျတော် မခံနိုင်လို့ပါ!" ရေချိုးခန်းထဲ သူကျတော်ကို အနမ်းပွင့်လေး တစ်ချက်ပေးပြီး ကျတော်ဘောင်ဘီးကို ချွတ်ပေးသည်။ ပြီးနောက်နှစ်ဦးသားအတူတူ အင်္ကျီပါချွတ်လိုက်ကြသည်။
"Wow! ငါညီ မင်းရဲ့ လီးလဲမသေးဘူးပဲ.....အကို စုပ်ပေးရမလား" အဂ္ဂ ခေါင်းခါလိုက်သည်။
" အတူတူထုပြီး..ပြီးရအောင်..." အဂ္ဂ သဉ္ဇာတို့ပြန်ရောက်လာမှာဆိုးသည့်အတွက် စိုးရိမ်စိတ်များဖြင့် အမြန်ပြီးချင်နေသည်မှာအမှန်၊
" ဟုတ်ပြီး... အကို ညီကို လက်နဲ့ ထုပေးမယ်"
" ရတယ်... အကို ကျတော်အကိုလီးကို ထပ်စုပ်ချင်သေးတယ်" ထောင်မတ်နေသော သူ၏ လီးကြီးက အဂ္ဂကို ဆွဲဆောင်လျက်၊ အဂ္ဂ ဟန်မဆောင်တော့ပဲ ဒူးထောက်၍ အားရပါရ စုပ်လိုက်သည်။ သူ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ပြည့်၍ တင်နေသော လီးကြီ ကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍ နီတာရဲ ဒစ်ကလေးကို အရသာခံထပ်စုပ်လိုက်သည်။ နောက် အောက်ဘက်တွင်လဲ အဂ္ဂလဲ သူ၏ လီကို ထုနေလိုက်သည်။
" အားး..... ညီ...ကောင်းတယ်ကွာ ကိုယ်မခံစားနိုင်တော့ဘူး မိုက်တယ်ကွာ" ကိုလင်းအောင် အဂ္ဂ၏ ခေါင်းက ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဖြင့် ပြိုင်တူကိုင်၍ အဂ္ဂ ပါးစပ်ကို စိတ်လိုလက်ရ လိုးနေလိုက်တော့သည်။
" အား.. ညီးပြီးတော့မလား?... အကိုပြီးတော့မယ်...... အားးး.. ပြီးပြီးးကွား... အားးး... မိုက်တယ်... အားးးး ကောင်းလိုက်တာ.. အားးး " ညည်ညူးသံများနှင့်အတူတူ အဂ္ဂ ပါးစပ်ထဲ နွေးခနဲ့ နွေးခနဲ့ အရေပူများပြည့်၍အပြင်ဘက်သို့လျှံထွက်တဲ့အထိ၊ ထိုခံစားချက် ကိုလင်းအောင်ရဲ့ အသံတွေကြောင့် အဂ္ဂ လဲ အောက်တူတူ အောက်ဘက်တွင် ပြီးသွားခဲ့သည်။ ကိုလင်အောင် က သူရဲ့ လီးကို ပါးစပ်ထဲမှဆွဲထုတ်၍ အဂ္ဂ၏ နှုတ်ခမ်း ကို ဆွဲစုပ်ကာ အတူတူ သုတ်ရေများ မျှဝေ မျိုချလိုက်ကြသည်။

သန့်ရှင်းရေးများလုပ်ပြီး ရေချိုးခန်းမှထွက်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ နှစ်ဦးသားပင်ပန်မောဟိုက်စွာဖြင့် အခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် တွင် အမောဖြေလိုက်ကြသည်။
"ညီ... အကိုလေ မင်းကို ဘာလိုလဲ မသိဘူး စိတ်ဝင်းစားနေတာ""
" ကျတော်လဲ စိတ်ဝင်စားပါတယ် အကို"
" ညီ.... မင်းကျောင်းပြီးရင် အတူတူနေရအောင်နော်..."
" ဟုတ်.. အကို အခုလိုလေ ကျတော်တို့ အတူတူ လုပ်ကြရအောင်" အခန်းထဲနှစ်ဦးသားရယ်သံများဖြင့် ပြည့်သွားသည်။
" ဟားး.... အဲအချိန်မှ အကိုကိုမေ့မသွားနဲ့ "
" စိတ်ချ.... အကိုဘက်က တည်နေပါစေ" ကိုလင်အောင် က နှုတ်ကတိအပြင် လက်သန်းကတိလေးပါ လာတောင်းခံသည့်အတွက် အဂ္ဂ ပြန်၍ ပေးခဲ့လိုက်သည်။ အဂ္ဂ နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာထိ အချိန်အထိ ထပ်မတွေရတော့မည့် လူတစ်ယောက်လို့ လက်ဖြင် 👋👋👋 "တာ..တာ.." သာပြနေသည်။

သီတင်းကျတ်ပိတ်ရက် သုံးရက်က သူ၏ တွေ့ချင်စိတ်တွေက ငရဲတစ်ခုလိုပင်၊ တစ်ကယ်ဖွင့် ရက်ရောက်၍သွာတော့ ကြားလိုက်ရသည့်သတင်းက သူနှလုံးသားကို ဖြုတ်ယူ၍ စုပ်ထားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
"အမေတော့... ငိုနေတယ်ဟာ... ကိုလင်းအောင် သဘောင်္တက်သွားပြီး" သဉ္ဇာရဲ့ အပြောကြောင့်မယုံရဲ့စွာ၊ သူအရှေ့မျက်ရည်စများ လိုက်၍ မကျလာအောင် သူထိန်ချုပ်ထားလိုက်မိသည်၊
"ဟာ.... မြန်လိုက်တာ... ဘယ်လိုလဲ သတင်မကြာဘာမကြာ"
" သတင်းကြားတာက... ကြာနေပါပြီး.. အခုက လူလိုလို့ဆိုပြီး အကိုကိုထည့်လိုက်တာ.. အဖေက ခွင့်ပြုတော့ ပိုဆိုးသွားတာပေါ့" အဂ္ဂ သဉ္ဇာကို ဘာမှပြန်မပြောနိုင် အဲဒီနေ့က အလွဲပေါင်းများစွာဖြင့် အိမ်ပြန်လာခဲ့ရသည်။

ပထမဆုံးရင်ခုန်သံဟာ တစ်ကယ်ကိုမေ့ဖို့ခက်ခဲ့ပါတယ်၊အဲဒီရင်ခုန်သံများဟာ အချိန်တွေ ကြာလာသည့် အမျှ မေ့သွားတတ်ကြပေမဲ့ အကြောင်းအရာတိုက်ဆိုင်ခဲ့ရင်တော့ သတိရစမြဲပါ၊ အရာအားလုံးဟာ အိမ်မက်တစ်ခုလို့ မေ့ပျောက်နိုင်ဖို မျှော်လင့်နေမိတော့သည်။ သို့ပေမဲ့ သူသွားတတ်တဲ့ လမ်းလေး၊ သူ ထိုင်နေကျ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ သူနေတဲ့အိမ် နောက်တော့ လမ်းကလေးဟာ အရင်အတိုင်းပါပဲ သူကိုတွေမလားဆိုးသည်စိတ်ဖြင့် ကြည့်လိုက်တိုင် ပုံရိပ်ရောင် သာ ပေါ်လာတော့သည်၊ အလွမ်းတွေဖြေဖျောက်ဖို့ ကျောင်းစာကိုပဲ ပုံအောပြီးလုပ်ပစ်လိုက်ပါတော့သည်။ နှုတ်ဆက်စကားလေ တစ်ခွန်းတောင်မပြောပဲထွက်ခွာသွားသူကို အိမ်မက်တစ်ခုလို တစ်စ....တစ်စ.....မေ့ပျောက်လိုက်ချင်တော့သည်။


<Zawgyi>
မေမ့ႏိုင္တဲ့ ပထမဆုံးရင္ခုန္သံ

#Crd:

" တီး.....တီး......တီးးးးးး" နာရီရဲ႕ ႏိုးစက္ေလးဟာ အဂၢ အိပ္ရာေဘးမွာ အစက္မပ်က္ေအာ္ျမည္ေနသည့္။ အခ်ိန္မွန္ ေအာ္ျမည္ေသာ နာရီ Alarm ကို ၾကည့္၍ သူမဲ့ၿပဳံးေလး ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
" အင္.....ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ နင့္ငါကိုေခၚႏိုးစရာမလိုေတာ့ဘူး"
နာရီ Alarm ထက္ပိုဆိုးတဲ့ အေမရဲ႕ အသံက ပို၍ က်ယ္ေလာင္ေနသည္ ကိစၥကေတာ့ သူေယာက္က်ာ (က်ေတာ္အေဖ)ႏွင့္ စကားမ်ားေန ၾကသည္။ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္မည့္သူက အဂၢ အမ သာေျဖရွင္တတ္သည္။ ကိစၥအႀကီးႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ အခုလို႔ စေနေန႔ ပိတ္ရက္မ်ိဳးဆို အခ်ိန္အခါမေရြး ျပႆနာတက္ၾကသည္မွာပုံမွန္ ထိုအသံမ်ားကိုနားမခံႏိုင္ပဲ က်ဴရွင္ အတြက္ လိုအပ္သည့္ စာအုပ္မ်ားကိုယူလ်က္ အားလုံးကို ႏုတ္ဆက္မေနပဲ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ေရွ႕တစ္လမ္းက မုန္႔ဆိုင္ေလးမွာ ညက အေဖမွ ပူဆာ၍ ရလာေသာ မုန္႔ဖိုးေလးျဖင့္ ေပါင္မုန္ ၃ထုပ္ေလာက္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္၍ က်ဴရွင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္ကုန္ျမန္ခဲ့သည္ ၁၀တန္ စာေမးပြဲအတြက္ အခ်ိန္က ၅လ သာက်န္ေတာ့သည္။

စေနေန႔မို႔ က်ဴရွင္အၿပီး Guide အတြက္ သၪှဇာတို႔ အိမ္သို႔ အေျပးလာခဲ့သည္။ ၁၀တန္း Guide အတြက္ အေမက သူတစ္ေယာက္ထဲ သီးသန္႔ သင္ေစခ်င္ေသာ္လဲ မိသာစုေလးေယာက္သာ ေနတဲ့ အဂၢတို႔အိမ္အတြက္ Guide ဆရာႏွင့္ အခ်ိန္ေတြညႇိမရသျဖင့္ သၪှဇာႏွင့္ အတူတူသင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
" ေဒါက္....ေဒါက္......" အဂၢ က သၪှဇာ တို႔အိမ္တံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္၊ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အတြင္းက ဘာအသံမွ မၾကာရေတာ့ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေခါက္ၾကည့္ လိုက္သည္၊ ခဏ အၾကာ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရသည္၊
" အဂၢ က်ဴရွင္ရွိလို႔လား " ကိုလင္းေအာင္းတံခါးလာဖြင့္သည္။ ကိုလင္းေအာင္က အဂၢထက္ ၈ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ႀကီးေသာ သၪှဇာရဲၾအကို သေဘာေပၤၚ အလုပ္လုပ္ရန္အတြက္ အဂၢ နာမလည္ေသာ သင္တန္းမ်ား တက္ေနသည္။
" ဒီေန စေနေန႔ရွိတယ္ေလ အကို " ကိုလင္ေအာင္ ဘာမွမသိသလို ေခါင္းကုတ္ေနသည္
" လာ... အိမ္ထဲ ဘယ္သူမွေတာ့မရွိဘူး!"
" ဘယ္သြားၾကလို႔လဲ Guide ဆရာ မလားဘူးလား?"
" အငယ္မ သူဇာ! ဆုေပးပြဲသြားလို႔ ပိတ္တယ္ထင္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ေနာက္က် မလာမသိဘူး အေမ ဖုန္းမဆက္ဘူးလား?" သၪှဇာ တို႔မွာေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ ရွိၿပီး သူဇာက ၄ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ အငယ္ဆုံးေလး။
" ေအာ္ .. အဲ ..... အဲဒါဆိုျပန္ေတာ့မယ္ေလ"
" မျပန္ပါနဲ႔ ထိုင္ေလ ဖြင့္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ" အကႌ် စြပ္က်ယ္၊ ပုဆိုးျဖင့္ ေတြလိုက္သည့္ သူပုံစံက အဂၢ ေတာ္ေတာ္ ရင္ခုန္သြားသည္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလိုက္စား၍လားမသိ က်စ္လစ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္က ပို၍ေပၚလြင္ေစသည္၊
" ဆရာ လာမွပဲ အေဖကို လိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္"
" ခဏ ေလးေတာ့ေနပါဦးကြား မင္းကလဲ ငါကိုက္မစားပါဘူး" သူ ကိုက္မစားမွန္ေတာ့ က်ေတာ္သိသည္ သို႔ေပမဲ့ အတိုင္းအဆမဲ့ ထိန္မရသည့္ က်ေတာ္ရင္ခုန္သံက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္စြာ အတိုင္းတိုင္းၾကာေနသည္မွာအမွန္၊ မ်က္လုံးက ကိုလင္းေအာင္၏ လႈပ္တုတ္တုတ္ ပုဆိုးဂြၾကားကို သူၾကည့္လိုက္မိသြားသည္ ပုဆိုးတြင္လဲ ေရစိုကြက္ကဲသို႔အကြက္၊ ေယာက်ာ္ေလးခ်င္မို႔ ခ်က္ခ်င္းသိသြားသည္၊ ပုဆိုးေအာက္မွ ထိုးထြက္ေနေသာ အေနအထားကို အဂၢ ၾကည့္လိုက္မိသြားသည့္အတြက္ သူေတာ္ေတာ္ရွက္သြားသည္။ အဂၢ တစ္ခ်က္ၿပဳံးမိသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ပုဆိုးကိုၾကည့္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အျမန္ဖုံးလိုက္သည္။ က်ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသာ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံ၍ ရယ္ျဖင့္သြားသည္၊ ႏွစ္ဦးသာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရွက္ေနေပမဲ့ မျမင့္ရတဲ့ သံေယာဇဉ္ ေႏွာင္ႀကိဳးေလ တစ္ခုက အခ်င္းခ်င္းကို အနားသို႔ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနသည္ကိုခံစာရသည္၊ ရင္ခုန္သံမ်ားျပင္းထန္လ်က္ အဂၢ အသိစိတ္ဝင္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုလင္းေအာင္၏ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံက သူႏႈတ္ခမ္း အေပၚသို႔ က်ေရာက္ေနၿပီး၊

အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေတာ့ ကိုလင္းေအာင္၏ အၾကည့္က သူတို႔ ႏွစ္ဦး ဆုံေတြ႕မိသည့္ အခ်ိန္တိုင္း မ်က္လုံးခ်င္းဆုံျဖစ္ၾကသည္၊ ခ်က္ခ်င္း အဂၢ ကေရွာင္လြယ္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုလင္းေအာင္က မေရွာင္လြဲပါ၊ ထိုင္ခုံေပၚဖုန္းသုံရန္ ဟန္ေဆာင္ေနေသာ္လဲ သူအၾကည့္က အဂၢ ဆီမွာ အခုေတာ့ ႏွစ္ဦးသာရွိသည့္ တိုက္ခန္းေလး အတြင္းမွာႏွစ္ဦးသာ အၾကည့္ဝဝျဖင့္ၾကည့္ေနသည္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အထိအေတြ႕ အရသာကို လြတ္လပ္စြာခံစားေနၾကသည္။ အဂၢ အသိစိတ္တစ္ခုဝင္လာေတာ့ ကိုလင္းေအာင္ ၏ လက္ေမာင္းကိုအတင္း ေနာက္သို႔ တြန္းလိုက္သည္။
" ဟို.... အ..အကို သင္တန္းမသြားဘူးလား?" ရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ အသံမ်ားပါတုန္ရီေနသည္
" ဟို... ဒီေနက စေနဆိုေတာ့ ပိတ္တယ္ေလ ညီ!" အဂၢ တြန္းလိုက္သည့္အတြက္ ေျခ လွန္သုံးလွန္း စာေလာက္ အေနာက္ေရာက္သြားေသာ ကိုလင္းေအာင္ကအေရွ႕သို႔တိုးလာလ်က္ အဂၢ ကို ဖက္လိုက္သည္။
" အကို..... မင္းကိုခ်စ္တယ္"
"ဟင္း....." အဂၢ ထင္မွတ္မထားသည္စကားေၾကာင့္ ေနရခက္စြာ ေအံဩာ္သြားသည္။
" ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ပါလား?"
" ေယာက္က်ာ ချင္း ခ်စ္လို႔ရလို႔လားအကို" အဂၢ စကားေၾကာင့္ ကိုလင္းေအာင္ လွပစြားၿပဳံးလိုက္သည္။
" ခ်စ္လို႔ရလို႔ ညီေတာင္ အကိုရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနတာမဟုတ္လား?" အဂၢ သူ ရင္ခြင္ထဲက အတင္း႐ုန္းထြက္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္ခ်ိန္၊ ပထမ တစ္ႀကိမ္လို႔ မလြတ္ထြက္ေတာ့ပဲ အဂၢ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုလင္းေအာင္ အတင္း ဆြဲ၍ စုတ္ယူလိုက္သည္၊ အဂၢ ရဲ႕ ႐ုန္းထြက္မႈက ၾကာရွည္မခံပါ ခဏအတြင္းမွာပဲ သူ၏ဆႏၵ ကို အလိုလိုလိုက္ေလ်ာမိသြားသည္။ အဂၢ လက္မ်ားက သူ၏ ခါးကိုကိုင္းလိုက္သည္၊
ကိုလင္းေအာင္က ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို အလြယ္ေျပာလိုက္ေပမဲ့ အမွန္တကယ္ ခ်စ္လားမခ်စ္လားေတာ့သူစိတ္ကိုမသိႏိုင္ပါ။ အဂၢ က လူငယ္ပီပီ ပထမဆုံးခံစားခ်က္ႏွင့္ အေတြ႕အႀကဳံးကို လိုခ်င္ေနမိသည္မွာအမွန္ ၊ အဂၢ အရပ္ထက္ ျမင့္သည့္ ကိုလင္းေအာင္၏ လီးက သူ၏ ဗိုက္ေပၚ ေထာက္ထားသလို တင္းမာေနသည္။လီးႀကီးကို ကိုင္ၾကည့္ ခ်င္ လာသည္ မွာ လက္တေလာ အဂၢဆႏၵ။ ခဏမွာပဲ အဂၢ သီးမခံေတာ့ပဲ သူ၏ လီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္၊
" ညီ..... အဲဒါေလးကိုယူလိုက္ပါကြာ... မင္းဟာ ကိုယ္ဘဝအတြက္ ပထမဆုံးပါ" အနမ္းမ်ားရပ္တန္႔လ်က္ သူ၏အေျပာေအာက္မွာ ေမ့ေမ်ာသြားသည္။ တစ္ကယ္ ပထမဆုံးလားေတာ့မသိ ေပမဲ့ အခုအေျပာေလးနဲ႔တင္ေက်နပ္ေနမိသည္၊ ကိုလင္းေအာင္းရဲ႕ တင္းၾကပ္စြာဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးေလးကို အဂၢ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာထိုးထြက္လာတဲ့ သူရဲ႕ လီးက ျဖဴေဖြ၍ သန္႔ေနသည္၊ အသားျဖဴျဖဴ ေပၚမွာ ရွိသည့္ ဒီအရာအတြက္အထူးအဆန္မဟုတ္ပါ၊ လီးရဲ႕ ဒစ္ထိပ္ေလးက ပန္းေရာင္သန္းလ်က္ ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အေၾကာမ်ားက သူကိုဆြဲေဆာင္ေနသည္၊
"ညီ.... မင္းအပိုင္ပဲ မင္းႀကိဳက္သလိုလုပ္လိုက္ပါ၊ စိတ္ကိုတင္ထားမေနပဲ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းလုပ္လိုက္ပါ......" လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျခာက္ကပ္စြားျဖစ္ေနေပမဲ့ ပါးစပ္မွာေတာ့ စေတြးစမ်ား အျပည့္စုေနသည္၊ အဂၢ စိတ္ထဲျဖစ္လာသည့္အတိုင္း ကိုလင္းေအာင္း၏ လီးကို ပါးစပ္ျဖစ္ စုပ္ယူလိုက္သည္။
"အားး..... အားး....ေကာင္းလိုက္တာ...ညီရာ" တိုက္ခန္းရဲ႕ အိမ္ေရွဧည့္ခန္းမွာ ႏွစ္ဦးသာ အခန္းတံခါးမ်ားအပိတ္အတိုင္း အျပင္ဘက္ေလာကကိုဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံဆိုေပမဲ့ စိတ္ရဲ႕ေစရာ အတိုင္း အလိုက္သင့္လုပ္ေဆာင္မႈက မိမိကိုယ္ကို ေအံဩာ္မိသည္။
" ညီရာ... အရမ္းမိုက္တာပဲ... လုပ္တတ္လိုက္တာကြာ အကိုမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး" အရမ္းကိုညည္းညဴေနတဲ့ ကိုလင္းေအာင္ရဲ႕ အသံကိုၾကာေလ Feel တက္ေလျဖစ္ၿပီး ပို၍ျပင္းထန္စြာ ျပဳစုေပးေနမိသည္။
" ညီးရယ္... ခဏ နားလိုက္ပါကြာ အကိုၿပီးသြားလိမ္မယ္....." ကိုလင္းရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အဂၢ ရပ္လိုက္သည္။
" အကို.... က်ေတာ္ပါးစပ္ထဲမွာပဲၿပီးလိုက္ပါလား? က်ေတာ္အကိုနဲ႔တူတူၿပီးခ်င္လို႔"
" ေကာင္းလားညီ.....ညီႀကိဳက္လာ? " အဂၢ ရွက္ေနေပမဲ့ ရွက္ၿပဳံးေလးၿပဳံးလ်က္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုလင္းက အဂၢ ကို ခ်ီၿပီး အိမ္ေနာက္ေရခ်ိဳးခန္းထဲေခၚသြားတယ္၊
" အကို...မင္း..ကိုလိုးလို႔ရမလား? ညီ!." သူရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္အဂၢ အရမ္းေၾကာက္လန္႔သြားသည္။
" အကို... အဲဒါေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ က်ေတာ္ မခံႏိုင္လို႔ပါ!" ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သူက်ေတာ္ကို အနမ္းပြင့္ေလး တစ္ခ်က္ေပးၿပီး က်ေတာ္ေဘာင္ဘီးကို ခြၽတ္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္ႏွစ္ဦးသားအတူတူ အကႌ်ပါခြၽတ္လိုက္ၾကသည္။
"Wow! ငါညီ မင္းရဲ႕ လီးလဲမေသးဘူးပဲ.....အကို စုပ္ေပးရမလား" အဂၢ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
" အတူတူထုၿပီး..ၿပီးရေအာင္..." အဂၢ သၪှဇာတို႔ျပန္ေရာက္လာမွာဆိုးသည့္အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ အျမန္ၿပီးခ်င္ေနသည္မွာအမွန္၊
" ဟုတ္ၿပီး... အကို ညီကို လက္နဲ႔ ထုေပးမယ္"
" ရတယ္... အကို က်ေတာ္အကိုလီးကို ထပ္စုပ္ခ်င္ေသးတယ္" ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ၏ လီးႀကီးက အဂၢကို ဆြဲေဆာင္လ်က္၊ အဂၢ ဟန္မေဆာင္ေတာ့ပဲ ဒူးေထာက္၍ အားရပါရ စုပ္လိုက္သည္။ သူ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ျပည့္၍ တင္ေနေသာ လီးႀကီ ကို လက္ျဖင့္ကိုင္၍ နီတာရဲ ဒစ္ကေလးကို အရသာခံထပ္စုပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ ေအာက္ဘက္တြင္လဲ အဂၢလဲ သူ၏ လီကို ထုေနလိုက္သည္။
" အားး..... ညီ...ေကာင္းတယ္ကြာ ကိုယ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး မိုက္တယ္ကြာ" ကိုလင္းေအာင္ အဂၢ၏ ေခါင္းက ဆံပင္ကို လက္ႏွစ္ျဖင့္ ၿပိဳင္တူကိုင္၍ အဂၢ ပါးစပ္ကို စိတ္လိုလက္ရ လိုးေနလိုက္ေတာ့သည္။
" အား.. ညီးၿပီးေတာ့မလား?... အကိုၿပီးေတာ့မယ္...... အားးး.. ၿပီးၿပီးးကြား... အားးး... မိုက္တယ္... အားးးး ေကာင္းလိုက္တာ.. အားးး " ညည္ညဴးသံမ်ားႏွင့္အတူတူ အဂၢ ပါးစပ္ထဲ ေႏြးခနဲ႔ ေႏြးခနဲ႔ အေရပူမ်ားျပည့္၍အျပင္ဘက္သို႔လွ်ံထြက္တဲ့အထိ၊ ထိုခံစားခ်က္ ကိုလင္းေအာင္ရဲ႕ အသံေတြေၾကာင့္ အဂၢ လဲ ေအာက္တူတူ ေအာက္ဘက္တြင္ ၿပီးသြားခဲ့သည္။ ကိုလင္ေအာင္ က သူရဲ႕ လီးကို ပါးစပ္ထဲမွဆြဲထုတ္၍ အဂၢ၏ ႏႈတ္ခမ္း ကို ဆြဲစုပ္ကာ အတူတူ သုတ္ေရမ်ား မွ်ေဝ မ်ိဳခ်လိုက္ၾကသည္။

သန္႔ရွင္းေရးမ်ားလုပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းမွထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ဦးသားပင္ပန္ေမာဟိုက္စြာျဖင့္ အခန္းထဲ ကုတင္ေပၚ တြင္ အေမာေျဖလိုက္ၾကသည္။
"ညီ... အကိုေလ မင္းကို ဘာလိုလဲ မသိဘူး စိတ္ဝင္းစားေနတာ""
" က်ေတာ္လဲ စိတ္ဝင္စားပါတယ္ အကို"
" ညီ.... မင္းေက်ာင္းၿပီးရင္ အတူတူေနရေအာင္ေနာ္..."
" ဟုတ္.. အကို အခုလိုေလ က်ေတာ္တို႔ အတူတူ လုပ္ၾကရေအာင္" အခန္းထဲႏွစ္ဦးသားရယ္သံမ်ားျဖင့္ ျပည့္သြားသည္။
" ဟားး.... အဲအခ်ိန္မွ အကိုကိုေမ့မသြားနဲ႔ "
" စိတ္ခ်.... အကိုဘက္က တည္ေနပါေစ" ကိုလင္ေအာင္ က ႏႈတ္ကတိအျပင္ လက္သန္းကတိေလးပါ လာေတာင္းခံသည့္အတြက္ အဂၢ ျပန္၍ ေပးခဲ့လိုက္သည္။ အဂၢ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာထိ အခ်ိန္အထိ ထပ္မေတြရေတာ့မည့္ လူတစ္ေယာက္လို႔ လက္ျဖင္ 👋👋👋 "တာ..တာ.." သာျပေနသည္။

သီတင္းက်တ္ပိတ္ရက္ သုံးရက္က သူ၏ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြက ငရဲတစ္ခုလိုပင္၊ တစ္ကယ္ဖြင့္ ရက္ေရာက္၍သြာေတာ့ ၾကားလိုက္ရသည့္သတင္းက သူႏွလုံးသားကို ျဖဳတ္ယူ၍ စုပ္ထားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
"အေမေတာ့... ငိုေနတယ္ဟာ... ကိုလင္းေအာင္ သေဘာတၤက္သြားၿပီး" သၪှဇာရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္မယုံရဲ႕စြာ၊ သူအေရွ႕မ်က္ရည္စမ်ား လိုက္၍ မက်လာေအာင္ သူထိန္ခ်ဳပ္ထားလိုက္မိသည္၊
"ဟာ.... ျမန္လိုက္တာ... ဘယ္လိုလဲ သတင္မၾကာဘာမၾကာ"
" သတင္းၾကားတာက... ၾကာေနပါၿပီး.. အခုက လူလိုလို႔ဆိုၿပီး အကိုကိုထည့္လိုက္တာ.. အေဖက ခြင့္ျပဳေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ႔" အဂၢ သၪှဇာကို ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ အဲဒီေန႔က အလြဲေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။

ပထမဆုံးရင္ခုန္သံဟာ တစ္ကယ္ကိုေမ့ဖို႔ခက္ခဲ့ပါတယ္၊အဲဒီရင္ခုန္သံမ်ားဟာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာသည့္ အမွ် ေမ့သြားတတ္ၾကေပမဲ့ အေၾကာင္းအရာတိုက္ဆိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ သတိရစၿမဲပါ၊ အရာအားလုံးဟာ အိမ္မက္တစ္ခုလို႔ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ဖို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေတာ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ သူသြားတတ္တဲ့ လမ္းေလး၊ သူ ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ သူေနတဲ့အိမ္ ေနာက္ေတာ့ လမ္းကေလးဟာ အရင္အတိုင္းပါပဲ သူကိုေတြမလားဆိုးသည္စိတ္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္တိုင္ ပုံရိပ္ေရာင္ သာ ေပၚလာေတာ့သည္၊ အလြမ္းေတြေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ေက်ာင္းစာကိုပဲ ပုံေအာၿပီးလုပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေလ တစ္ခြန္းေတာင္မေျပာပဲထြက္ခြာသြားသူကို အိမ္မက္တစ္ခုလို တစ္စ....တစ္စ.....ေမ့ေပ်ာက္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။